Bjarmi - 01.12.1978, Blaðsíða 2

Guð efndi heit sín
JÓLAHUGLEIÐING
eftir Hilmar Baldursson, guðfræðinema
Matt. 1,18-25.
Djúpt hugsað: Hvað er að gerast, þegar Jesús
fæðist?
Er hér á ferð atburður, já, venjulegur atburður,
eins og þegar lítið barn er að fæðast í þennan heim?
Vissulega er það stór atburður, þegar nýr ein-
staklingur fæðist. Fyrir mér er það undur. Við heyr-
um, að margt getur komið upp á, þegar lítið barn
fæðist. Sköpun þess í móðurkviði er flókinn ferill.
Þess vegna er fæðing einstaklings stórt undur fyrir
mér.
Samfara því að vera undur vekur það mikla gleði
og fögnuð, og maður er þakklátur Guði, sem skapar.
Sérstaklega verður þetta áþreifanlegt, þegar maður
verður áhorfandi að því, að barn fæðist. Allir verða
glaðir. Já, það er gaman að horfa á foreldrana, syst-
kini, afa og ömmu. Hvílík gleði! Allir eru glaðir.
Þannig er þetta yfirleitt, þegar nýr einstaklingur
kemur í þennan heim.
En hvað gerðist í raun og veru, þegar Jesús
fæddist?
Jú, við vitum af lestri guðspjallanna að ung kona,
María, sem var ,,trúlofuð“ manni er hét Jósef, varð
þunguð.
,,Já, en er það nokkuð svo merkilegt? Gerist þetta
ekki svo oft?“
Jú, en María reyndist þunguð af heilögum anda.
Hér voru engir menn að verki. Hér var GUÐ sjálfur
að verki.
Við vitum, að þegar Jósef kemst að því að unnusta
hans er þunguð, ætlar hann að skilja við hana í kyrr-
þey til þess að gjöra henni ekki opinbera minnkun.
Þetta virðast í fljótu bragði vera mjöð eðlileg,
mannleg viðbrögð.
En þá grípur GUÐ aftur inn í. Engill Drottins vitr-
ast Jósef í draumi og getur sannfært hann um hið
rétta. „Jósef, sonur Davíðs, óttast þú ekki að taka
til þín Maríu konu þína, því að fóstur hennar er af
heilögum anda.“ Jósef fór eftir orðum engilsins.
Og við vitum meira af lestri guðspjallanna. Þegar
langt er liðið á meðgöngutíma Maríu, er gefin út til-
skipun frá Ágústusi Rómarkeisara að gera manntal,
skrásetja alla heimsbyggðina. Og við þurfum ekki
bara að lesa um þessa skrásetningu í Nýja testa-
mentinu. Aðrir sagnaritarar staðfestu þetta.
heyrist. Það er hljótt eins og i auðri
kirkju.
Hann hallar hurðinni íast að
stöfum og hjálpar birkikubbunum,
sem glóð er komin í á arninum,
svo að í þeim logar fjörlega.
Nei, nú verður hann að hafa
hraðan á, koma kaffikatlinum á
sinn stað og taka upp úr pokan-
um. Hann skal að minnsta kosti
ekki hrökklast heim, þó að hann
verði einn.
Hann blístrar og tekur upp far-
angurinn. Jólamaturinn — sannar-
lega hefur mamma séð um, að
hann fengi hann með sér. Hún
hefur ekki látið niður í pokann í
þeirri heimskulegu von, að týndi
sonurinn ráfaði heim aftur á jóla-
kvöldið. Hún hefur trúað honum.
Það var eiginlega meira en hann
hafði vænzt. Þama var líka glæsi-
leg steik í hádegismatinn. Hann
skar sér vænan bita. Epli og appel-
sínur. Súkkulaðikaka. Aumningja
mamma.
Hann rótar í pokanum. Það hefði
ekki komið honum á óvart, þó að
eitthvert jólalesefni — eða Nýja
testamenti — lægi á botninum.
Nei, hann fann ekkert. Drjúga
stund á eftir blístrar hann ekki.
Hvers vegna hefur hún ekki látið
það i pokann? Hefur hún gefizt
upp? Það hefði verið betra, ef bók-
in hefði verið þama. Þá hefði hann
getað brosað svolítið að mömmu —
og látið bókina vera.
Nei, nú vill hann fá sér svolít-
inn sprett upp í Stórholt, áður en
orðið er aldimmt. Hann spennir á
sig skíðin, en stendur kyrr og hugs-
2