Bjarmi - 01.12.1978, Blaðsíða 4

*
Ovenjulegt brúðkaup
Jóhannes Ólafsson segir frá
Arba Minch, 27. 9. 1978.
Kæru kristniboðsvinir.
Fimm ár eru liðin, síðan við sett-
umst að hér í Arba Minch, þá til
þess að skipuleggja og koma á
stofn sjúkrahúsinu hér í bæ.
Margt hefur breytzt á þessum
árum. Það finnum við nú, þegar
við setjumst að hér aftur eftir nær
þriggja ára fjarveru. Við erum
flutt inn í sama húsið og við höfð-
um. Mjög vingjamlega var tekið
á móti okkur. Þrátt fyrir áróður-
inn gegn heimsveldisstefnu, erum
við engan veginn látin gjalda þess,
að við komum frá vestrænu landi,
heldur finnum við fremur, að litið
er á okkur sem vini.
í stjórnmálarótinu hafa að vísu
nokkrir af vinum okkar misst
trúna og fjarlægzt okkur. Sumir
hafa jafnvel lent í fangelsi af sömu
sökum. Við söknum nokkurra af
okkar beztu vinum úr hópi trúaðra.
Afskipti þeirra af stjórnmálum
hafa dregið þá burt frá samfélagi
trúaðra.
Þeim mun gleðilegra er að sjá
kirkjuna fulla á sunnudögum.
Mest er þetta ungt fólk, sem vitn-
ar um afturhvarf og endurfæð-
ingu til lifandi samfélags við
Drottinn Jesúm.
Það hefur verið dýrmæt reynsla
að mæta þessu fólki og eignast
nýja vini. Okkur var boðið í brúð-
kaup s.l. sunnudag. Brúðguminn
er kennari við ríkisskólann í bæn-
um. Þótt kynni okkar við hann
séu stutt, er ekkert óeðlilegt við
það, að okkur skyldi boðið. Sam-
kvæmt sið landsins er mörgum
boðið, því að brúðkaup er mikil
hátíð. Þá er ekkert til sparað.
En þetta var einstakur atburð-
ur. Við höfum verið í brúðkaup-
um í þessu landi og víðar, en
aldrei höfum við orðið jafnsnortin
og glöð. Þetta var kristin hátíð,
þar sem allt var látið þjóna þeim
tilgangi, að vitna um kærleika
Guðs, sem einnig er grundvöllur
alls kærleika manna á milli. Ég
veit ekki, hvort mér tekst að lýsa
áhrifunum, sem við urðum fyrir.
Það var margt sem stuðlaði að þvi
að gera þetta að einstökum at-
burði: Umhverfið, veizlufólkið,
söngurinn, vígsluathöfnin, ræð-
urnar.
Veizlan var haldin á kaffihúsi
í bænum. Klukkan 6 að kvöldi átti
hún að byrja, og þá komu flestir
gestirnir, en brúðguminn, brúður
og fylgdarlið þeirra komu klukku-
tíma of seint, enda hafði brúðgum-
inn og brúðarsveinar hans sótt brúð-
ina frá Kambata, sem er 200 km
héðan.
Á meðan beðið var eftir þeim,
var sungið. Þarna voru tveir kór-
ar, annar úr okkar kirkju, en hinn
úr Múllu Wongel kirkjunni. Þegar
brúðhjónin komu, stilltu kórarnir
sér upp eins og heiðursvörður og
sungu kristna lofsöngva.
Þetta var allt mjög frábrugðið
þeim brúðkaupum, sem við höfð-
um verið við áður. Oftast höfum
við ekki séð brúðhjónin, heldur
koma menn, setjast við borð, borða
og læðast svo út, án þess að heilsa
né þakka fyrir sig. En hér var dag-
skrá, tilgangur með samverunni
frá upphafi til enda.
Á veggjunum héngu skrautrit-
aðir ritningarstaðir. Höfðu þeir
hengt þetta yfir áróðursskjöl, sem
héngu fyrir á veggjunum, áróðurs-
skjöl með hamri og sigð, kreppt-
um hnefum, ,,red terror“ og öðru
því líku. Yfir sæti brúðhjónanna
var skrifað stórum stöfum: „Hjóna-
bandið er heilagt“.
Áður en matur var borinn inn,
var enn sungið, og sá, sem stjórn-
aði samverunni, tók það fram, að
mörgum viðstöddum mundi þykja
þetta óvenjuleg brúðkaupsveizla,
en hann sagði, að það væri ósk
brúðgumans og vina hans að lofa
Guð á þessum degi, því að það að
eiga miskunn Guðs, fyrirgefningu
syndanna og fullvissu um að vera
Guðs barn gæfi lífinu gildi. Sá dag-
ur kemur, að allir menn verða að
viðurkenna, að Guð er lofsamleg-
ur, sbr. Fil. 2,11: „Hver tunga
skal viðurkenna, að Kristur er
Drottinn, Guði föðu'r til dýrðar.“
Við teljum okkur sæl, að hafa nú
þegar byrjað og syngja þennan lof-
söng.
Að baki margra söngvanna ligg-
ur eflaust djúp reynsla. Við finn-
um og heyrum á vitnisburði þessa
trúaða fólks, að það hefur orðið
að berjast fyrir trú sinni. í ein-
um söngnum segir á þessa leið:
4