Bjarmi - 01.12.1978, Blaðsíða 14

Hann er ekki einn
Framh. af bls. 3.
verið bæði í tíð afa og paöba, er
alls ekki ákveðið, hvort svo verð-
ur í hans tíð. Hann gæti látið sér
koma i hug að nota stofurnar t\!
annarra hluta. Búnaðarklúbburinn
hefur haldið þar til í vetur. Mamma
hefur hitað kaffi og borið fram
meðlæti líka þau kvöldin. Hún má
eiga það. Þau hafa ekki heldur
verið að gægjast inn um dyrnar,
hvorki pabbi eða hún. Hann hefur
fengið að ráða sér sjálfur. Þau í
klúbbnum höfðu reynt að dansa
svolítið eftir poppmúsikinni í út-
varpinu seinast, en það hafði geng-
ið ósköp treglega. Það hlaut að vera
veggjunum að kenna, þeir voru
ekki vanir öðru en bænum og lof-
söngvum.
Hann gengur hægt í áttina að
skálanum. Áður en hann leggur af
stað niður langa, skemmtilega
brekkuna, snýr hann sér enn við
og horfir inn eftir heiðinni, þar
sem skíðabrautin liggur — í átt-
ina heim. Lítill, skarður máni svíf-
ur hægt yfir himinhvolfið í suðri.
Þá . . . Hann starir. Einhver er
að koma langt suður í brautinni.
Húrra! Hann hendir sér í hring,
stikar eins og hann getur og held-
ur til móts við komumánn.
Sveinn! Þú ert gull af manni.
Þú hefur sjálfsagt gild rök fyrir
því, hvað þú ert seint á ferðinni.
Það er aðeins einn.
Og það er ekki Sveinn.
Það er Anna.
Gleðin, sem blossaði upp í hon-
um, dó, þegar hann sá, hvað hún
var þreytt.
Hún styður sig við stafinn og
kastar mæðinni.
— Kemur þú ein?
— Þú mátt ekki verða svona leið-
ur. Sveinn liggur með sokk um
hálsinn og hitaflöskur og drekkur
grasate, og Gunndís er fyrir utan
og grætur og þorir ekki einu sinni
að fara inn.
— En að þú skulir þora þetta —
fara ein yfir fjallið. Þú ættir skilið
að fá ráðningu.
Hann er bæði reiður og stoltur.
Anna er ’oezta stúlkan í víðri ver-
öld. Hún stendur við það, sem hún
hefur lofað. Og hún vill ekki, að
hann sé einn.
— Já, mér kom i hug að fara og
hitta þig, — ég bjóst við, að þú
kæmir heim, þegar við hin kæm-
um ekki.
— Þá skjátlast þér.
Innri rödd sagði: Ef þú hefðir
haldið áfram niður eftir, þegar þú
stóðst hér og vissir, að það var
það, sem þú áttir að gera — þá
hefðir þú hlíft henni við að . . .
— Ég reyndi að koma skilaboð-
um til Hreggviðs, en þá varst þú
löngu farinn fram hjá. Síðan fór
ég heim, lét vita, að ég legði af
stað . . .
Hún er úrvinda af þreytu. Þau
renna sér hægt hlið við hlið.
Ef ég hefði bara haldið niður
eftir . . . Það sveið undan því í
hjartað. Hún hefur reynt allt of
mikið á sig á göngunni. Nú stanzar
hún og andar þungt . . .
Hann bægir hræðsluhugsunum
frá sér. Það er dýrlegt að ganga
hér og vita, að þau verða ein uppi
á reginfjöllum og halda jól. Það
verða jól í lagi. Þvílík stúlka!
Hann flýtir sér að taka upp. Hann
veltir gildasta furukubbnum, sem
hann finnur, í eldinn. Það verður
svo heitt, að þau verða að opna
dyrnar upp á gátt.
— Þú borðar ekki, segir hann
hálfgramur. — Þú hefur lagt of
hart að þér á göngunni.
— Nei, nei. Hún talar hlær og
lætur sem hún tyggi matinn um
leið, en hann veit, hvernig matur-
inn eykst í munni hennar. Nú snýr
hún sér að arninum, réttir viðar-
bút við og laumar því, sem hún er
með í munninum, í öskuna.
Hann er góður og lætur sem
hann sjái það ekki. Mikill órói
magnast í brjósti hans: Hún er
ekki einu sinni sautján ára. Það er
hann, sem ber ábyrgðina. Hún á
ekki að vera ein hér með honum
í nótt. Hún hefur ekki heldur hugs-
að sér það — hún ætlaði aðeins að
hitta hann. Og svo hefur hún næst-
um sprengt sig á göngunni.
Þú vissir, að þú áttir að fara
heim. Hvers vegna gerðir þú það
ekki? Hvers vegna snerir þú við
og hélzt aftur hingað?
Af því að ég trúi ekki á neinar
aðvaranir, hugsaði hann þrjózkur.
Foreldrar Önnu eru ekki smámuna-
samt fólk. Þau segja ekki stakt orð
við hana, þó að hún sé hér ein með
honum. Blaðrið í fólki skiptir engu
máli.
Hún hefur víst lesið hugsanir
hans, því að hún segir:
— Við getum víst ekki gert að
því, þó að hin hafi fengið kvef og
hálsbólgu.
— Þú hefðir líka átt að fá það,
sagði hann hörkulega, — ekki háls-
bólgu, en . . . vit, svo að þú snerir
við, þegar þú sást, að ég kom
ekki.
— Þegar ég hafði lofað að hitta
þig hér? Var þér ekki alvara?
spurði hún einlæg og undrandi og
horfði hrædd á hann.
— Það var um það talað, að ég
færi snemma hingað, svo að hlýtt
yrði í húsinu, þegar þið þrjú kæm-
uð. Úr því að þau tvö gátu ekki
komið . . .
— Þú hefðir helzt viljað, að ég
hefði verið kyrr heima?
Hún er ákaflega vonsvikin.
— Ég hélt — að — þú — yrðir
innilega glaður.
Hún lýtur höfði. Vonandi ekki
tár? Þetta verður erfitt. Hvað á að
taka til bragðs við stúlkur, sem
gráta?
Allt í einu færir hún sig til, svo
að hún geti stutt sig.
— Ég verð víst að fara — fara
út, hvíslar hún og reikar fram að
dyrunum. Hann flýtir sér að opna
fyrir hana. Þegar hún kemur út í
snjóinn, kastar hún upp. Hún skelf-
ur af kulda.
Hann neyðir hana til að koma
aftur inn og leggjast í rúmið, set-
ur þvottafötuna við rúmstokkinn
og sækir vatn handa henni.
Hún kúgast. Kaldur sviti sprett-
ur fram á enni hennar. Hún kastar
upp. Hann heldur utan um hana,
leggur hægri höndina undir enni
hennar — því að hann man: Þann-
ig studdi mamma við hann áður
fyrr.
Nokkurt hlé verður á uppköst-
unum. Þá hallar hún sér að hon-
um og hvíslar þreytulega:
— Það er botnlanginn. Ég hef
fengið þetta áður, en aldrei eins
heiftarlegt kast og núna.
Hann hefur aldrei áður orðið
eins hræddur. Hún deyr hér í nótt.
Það verður refsingin fyrir léttúð
hans. Lengi vel líður honum svo
illa, að hann getur ekki hugsað.
Síðan veit hann það: Hún verð-
ur að komast heim. Hún verður að
fara á sjúkrahúsið, áður en allt
er orðið um seinan. En hvemig má
það verða? Þorir hún að liggja
hér ein í nokkrar klukkustundir?
Þorir hann að fara frá henni?
Aftur verður kæfandi heitt. Það
verður að opna dyrnar. Hann stend-
14