Æskan - 01.11.1975, Qupperneq 60

fallegu, bláu og gulu blöðin. En um leið og varir
hennar snertu blómið, opnaðist blómhnappurinn og
í mjúku sæti í miðju blóminu sat agnarlítið stúlku-
barn. Hún var ekki lengri en sem svaraði þumlungi
og var svo fín og yndisleg. Og af því að hún var
svona lítil, var hún kölluð Þumalína.
Konan útbjó nú vöggu handa Þumalínu. Það var
falleg, gljáandi valhnotuskurn. í stað undirsængur
lagði konan fjólublöð í vögguna og fyrir yfirsæng fékk
Þumalína rósarblað. Þarna svaf hún svo á nóttunni.
Á daginn lék hún sér á borðinu. Á því stóð fallegur
diskur fullur af vatni og hafði konan raðað fjölda
blóma á hann. Stórt túlípanablað var þarna á floti og
á því gat Þumalína setið og siglt milli blómstönglanna.
Fyrir árar hafði hún tvö hvít hrosshár og það var
yndislegt að sjá hana líða á litla bátnum um vatnið
og hlusta á hana syngja lög, er hún bjó til sjálf,
svo fagurlega og fínt, að slíkt hafði þar aldrei heyrst.
Um vorið, er hlýna tók í veðri, fór konan með
Þumalínu út svo hún gæti notið sólskinsins og sum-
arblíðunnar. Þumalína sat á fingri konunnar og
skemmti sér við að horfa á fuglana fljúga fram og
aftur og bröndurnar synda í læknum.
Einn daginn, er þær fóru út að læknum, laut
Þumalína of langt fram, og féll í lækinn. Straumur-
inn tók hana þegar og hún barst hratt niður lækinn.
Þumalína litla var mjög hrædd og hélt að hún myndi
brátt drukkna, en þá sá hún hlynisblað fljóta rétt hjá
sér. Hún þreif í blaðið og tókst að komast upp á
það. Það mátti heldur ekki seinna vera, því hér
féll lækurinn í stríðum straumi út I fljótið. Blaðið
barst mjög hratt áfram og Þumalína tók að veita
því athygli, er fyrir augun bar. Hún flaut framhjá
stórum borgum og þéttum skógum, og litlu fugl-
arnir, sem sátu í runnunum sungu og tístu: „Ó, hvað
hún er fögur, litla stúlkan!" Þumalína veifaði hend-
inni til þeirra um leið og hún sigldi framhjá.
Ofurlítið, hvítt fiðrildi, undurfagurt, flaug yfir ána.
Er það sá Þumalínu, flögraði það stundarkorn um-
hverfis hana, en loks settist það á hlynisblaðið, því
það hafði svo góðan þokka á henni. Hún var líka
glöð yfir því að hafa frelsast frá drukknun, og líka
var svo fallegt þar sem hún fór um. Sólin skein á
vatnið svo það glitraði eins og stór gullspegill. Og
Þumalína tók af sér mittisbandið sitt og batt öðrum
enda þess um fiðrildið. Hinn endann festi hún svo í
blaðið og barst það þá miklu hraðara áfram og
Þumalína með, því hún stóð á blaðinu.
Er hún hafði ferðast lengi, kom stór aldinbori
fljúgandi. Hann sá Þumalínu á litla laufbátnum og
flaug niður til hennar, til þess að hremma hana. Hann
greip utan um hana og flaug með hana upp í hátt
tré, en hlynisblaðið flaut áfram ofan fljótið og fiðrild-
ið með, því það var bundið og gat ekki losað sig.
58