Æskan - 01.11.1975, Síða 93

Hvar er eigandi hallarinnar?
Hvar er prlnsessan?
viS fyrr. Hann hafSi dregiS manngarminn niSur aS
dysinni, þar sem hann hafSi grafiS hundinn og veitt
honum þung högg og stór og ekki hætt fyrr en geng-
iS var þeirra á milli.
--------Og nú hafSi hann setiS í fangeisi fyrir
misþyrmingar.
þessari stundu. Hann var sannkölluS hetja, mann-
dómsmaSur, sem hefSi átt þrek og karlmennsku til
aS taka aS sér málstaS saklauss dýrs — og gjalda
vesalmennsku og varmennsku þá ráSningu sem henni
bar.
ÞaS var bariS á dyrnar aS íbúS gömlu hjónanna,
því næst var hurSinni hrundiS upp. SigurSur sonur
þeirra stóS fyrir utan. Páll litli hljóp upp um háls föSur
síns og gömlu hjónin heilsuSu honum hjartanlega og
buSu hann velkominn.
Gamla konan bar kaffi og meSlæti á borSiS.
Þegar sest var aS borSum sagSi SigurSur hæglát-
lega:
— Þá er sú skuldin goldin. ÞaS var auSheyrt aS Sig-
urSur var hinn sami og áSur.
— Svo er þaS víst, sagSi gamli maSurinn.
— Og nú verSur allt eins og áSur var, sagSi gamla
konan.
— Nú verSur þú alltaf hjá okkur, pabbi, sagSi Páll
litli.
ÞaS ríkti gleSi og friSur yfir þessari stundu. Þetta
var eins og hátíSarkvöld.---------
SigurSur ræddi viS gömlu hjónin um þaS, sem
skeS hafSi á meSan hann var fjarverandi. Næsta dag
myndi líf hans aftur færast í sínar gömlu viSjar —
og þó yrSi ekkert eins og áSur.
Gamli maSurinn sagSist hafa gert bátinn hans í
stand á meSan hann var fjarverandi, og hann horfSi á
son sinn meS föSurlegu stolti og gieSi í augum. Hann
fann aS aldrei hefSi hann unnaS syni sínum sem á
ÞaS var langt liSiS á kvöldiS, er staSiS var upp frá
borSum. Páll litli hafSi sofnaS í fangi föSur síns, og
hélt svo fast um háls honum, eins og hann ætlaSi
aldrei framar aS sleppa honum.
Þegar SigurSur hafSi komiS Páli litla, syni sínum,
( rúmiS og breitt sængina yfir hann og kysst hann á
enniS, sagSi hann hæglátur og brosandi viS gömlu
hjónin:
— Ég ætla aS ganga ofurlítiS um útifyrir. Mér veitir
ekki af aS draga aS mér ferskt loft eftir alla inniver-
una.
Hann gekk niSur aS sjónum.
Þegar gömlu hjónin gengu tii rekkju, sat SigurSur
á dysinni viS sjóinn, þar sem Lappi var grafinn. Haf-
golan lék um kinn hans. BrimiS svarr viS klappirnar
— og niSur þess barst út í þögla og kyrra vetrarnótt-
ina.
ÞaS var friSur í sál hans.
91