Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 26
,,Ó, hvað mér leiöist," sagði Agnes
og leit óánægjulega umhverfis sig í
fallega barnaherberginu, en þar var
allt, sem hún hafði fengiö á aðfanga-
dagskvöld. Nú var jóladagur — sá
dagur, sem aðrir krakkar gleðjast yfir
fallegu gjöfunum sínum.
„Þér leiðist þó ekki í dag," sagði
móðir hennar undrandi. „Sjáðu þessa
indælu brúðu með gullnu lokkana!"
„Ég vildi fá brúðu með svart, stutt
hár," sagði Agnes úrill.
„En hefurðu séð, hvað brúðuhúsið
er fallegt? Það var vel gert af Imbu
frænku að gefa þér það."
„Mér leiðist það," sagði Agnes og
leit riaumast við því.
Mamma hennar hristi höfuðió.
„Ég er hrædd um, að þú sért alltof
dekruð lítil stúlka," sagði hún. „Eftir-
lætið hefur farið með þig." Hún fór
hrygg út.
Agnes stóð við gluggann og leit út
— það var heldur fátt aö sjá. Það var
rigning úti — ekki einu sinni al-
mennilegur snjór!
Skyndilega heyrðist þungt fótatak
og dyrnar opnuðust. Hver var eigin-
lega að koma?
Fyrir framan hana stóö stór, feit-
laginn maður í rauðri kápu skinn-
bryddaðri; sítt hvítt skeggið hékk
niður á bringuna og augun voru
brosmild og góðlátleg.
„Sæl og blessuð, Agnes," sagði
maðurinn djúpri röddu, „það varð víst
einhver misskilningur með jóla-
gjafirnar þínar."
„Mínar?" spurði Agnes undrandi.
„Já, þú fékk ekki réttar gjafir — það
hefur víst eitthvað gengið úrskeiðis í
jólaannríkinu. Þú ert víst ekkert hrifin
af brúðunni með gullnu lokkana?"
„Nei, ég er hrifnari af svörtu, stuttu
hári!"
„Já, það er nú það. En Bagga litla í
bakhúsinu vildi einmitt þannig brúðu
— viltu ekki koma með hana og vita,
hvað hún segir?"
„Sæl vertu, Agnes," sagðl Jólasvelnnlnn. „Ég þarf að heimsækja veikan dreng!"
Agnes vildi það mjög gjarnan og
innan skamms var hún komin í kápu
og hélt í höndina á jólasveininum —
því að þetta var jólasveinninn. Þau
leiddust að bakhúsinu, en þar átti
Bagga heima. Pabbi hennar var blá-
fátækur, móðir hennar var oft veik, og
þess vegna hafði Bagga ekki fengió
neina jólagjöf, eftir þvi sem jóla-
sveinninn sagði.
Mikið varð Bagga hrifin, þegar hún
sá brúðuna! Hún þrýsti henni að sér
og kyssti gullnu lokkana og bláu
augun, svo að Agnes sá fyrst nú, hvað
brúðan var falleg.
„Svo er það brúðuhúsið," sagði
jólasveinninn, „það er rétt að fara
með það til þvottakonunnar. Tvíbur-
arnir hafa lengi þráð að eignast
brúðuhús, en vitaskuld hefur móðir
þeirra ekki efni á að kaupa það. Hún
gaf þeim sokka, sem hún hafði
prjónað sjálf — það var allt og sumt!"
„Við skulum gefa Ellen og Gerðu
það," sagði Agnes áköf. Þau gerðu
það líka, og tvíburarnir urðu svo
hrifnir, að þær urðu orðlausar, en
innan fimm mínútna voru þær farnar
að hugsa um húsið — gera hreint og
laga til — því að það höfðu þær lært
af móður sinni.
„Var þér ekki líka sama um
japönsku brúðuna?" spurði
jólasveinninn skömmu síðar.
„Ja . . . Hún var nú falleg," sagói
Agnes, en bætti svo við: „En Þu
þekkir kannski litla telpu, sem vildi
hana?"
„Já, hvort ég geri," svaraði jóla-
sveinninn. „Bæði hana og fílinn með
litlu brúðuna á bakinu. Og bangsann
— já, það ætti að fara með þau öll á
barnaspítalann — þareru mörg börn,
sem ætti að gleðja."
„Þá förum við þangað!" sagð'