Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 60

Litla húsiö hans Andrésar stóð við skógarjaðarinn,
langt frá öðrum húsum. Húsið og starf hans hafði
gengið í erfðir mann fram af manni síðustu manns-
aldrana. Afi hans og faöir höfðu verið skóarar, og að
föður sínum látnum hafði Andrés tekið við vinnustofunni
eftir ættarvenju, fengið sér konu og farið að búa.
En Andrés var svo óheppinn, að nú var kominn annar
skóari í þorpið, sem numiö hafði skósmíði erlendis, vinna
hans var því snotrari útlits en hjá Andrési skóara. Við-
skiptamönnum gamla skóarans fækkaði því óðum, og
loks varð Andrés að gera sér að góðu, já, þakka Guði
fyrir, ef bændurnir vildu láta hann gera við skóna sína,
svo hann gæti unnið sér og sínum brauð.
Það varð að spara og gæta allrar hagsýni á heimili
hans, því hann hafði sex litla munna að metta, en erfið-
leikar og áhyggjur fyrir daglegu brauði rændu eigi
heimilið þeirri hamingju og friði, er þeim hjónum hafði
veist í ríkum mæli. Börnin, sem bæöi voru drengir og
stúlkur, döfnuðu vel, þrátt fyrir fátæktina; voru hraust og
fjörug og rjóð í kinnum. Elsti drengurinn, sem hét Georg,
var duglegur og áreiðanlegur sendisveinn föður síns, og
elsta telpan hjálpaði móður sinni við innanhússtörf, en
yngri börnin söfnuðu eldiviði í skóginum og hjálpuðu til á
ýmsan hátt eftir megni.
Jólin voru í nánd, og jörðin var þakin snjó, en a heimili
Andrésar skóara var lítið um undirbúning undir hátíðina.
Skóarinn og elsti sonur hans kepptust við að vinna, þótt
Ijósið væri dauft. Nú var Georg farinn að hjálpa föður
sínum á vinnustofunni, móðirin og eldri telpurnar
spunnu, en Jóhann, sem var nokkuð yngri en Georg,
gætti yngstu barnanna og braut fyrir þau hnetur.
Andrés skóari blístraði lag við vinnu sína, ofurlágt, en
móðirin sagði yngri börnunum frá, hvernig jólin væru
haldin í stórborgunum, þar sem fólk hefði efni á að
kveikja fjölda Ijósa á stóru, skrautlegu jólatré.
„Nóg er nú af grenitrjám í skóginum," sagði Andrés.
,,Ef skógarfógetinn vildi leyfa okkur að höggva fáein tré,
gætum við unnið okkur inn nokkrar krónur til jólanna
með því að selja þau í borginni."
Hugmyndin var gripin á lofti með miklum áhuga, og
næsta morgun fór Andrés til skógarfógetans, sem gaf
honum fúslega leyfi til að höggva trén.
„Hlaupið nú, drengirtil Hinriksfrænda," sagði Andrés,
er hann kom heim, „og fáið sleðann hans lánaðan."
Það létu þeir Georg og Jóhann ekki segja sér tvisvar,
en á meðan hvatti faðirinn öxina og móðirin bjó þeim
morgunverð. Er þeir höfðu matast, lögðu feðgarnir af
stað út í skóginn.
Úti í skóginum var allt svo hljótt. Þeir ösluðu snjóinn
þangað til þeir komu í rjóöur eitt; þar námu þeir staðar;
var skógurinn þar höggvinn að mestu, nema nokkur ung
grenitré, sem skóaranum virtust hæfilega stór jólatré.
Hann hjó nú nokkur smátré, en svo bað Georg hann að
lofa sér að reyna líka. Fékk hann það fúslega, en þegar
hann sá, að það gekk vel, sagði drengurinn:
„Heyrðu pabbi, þú hefur svo mikið að gera, farðu nú
heim, en ég felli tvö til þrjú tré í viðbót, meðan Jóhann
leggur trén á sleðann, svo drögum við þau heim. Við
erum orðnir svö stórir, pabbi, að við getum það vel."
Faðirinn kinkaði kolli.
„Farið þá varlega, öxin er beitt," sagði hann, „og látið
ekki meira á sleðann en þið getið hæglega dregið heim “
„Komið ekki of seint!" kallaði hann til þeirra, er hann
var kominn af stað.
„Við komum bráðum," svaraði Georg og veifað'
öxinni.
Síðan hraðaði Andrés sér heim og tók til starfa.
Drengjunum gekk vel. Þeim hitnaði við vinnuna, og
þeir glöddust yfir því, að smám saman hækkaði a
sleðanum. Svo hvíldu þeir sig örlítið og lögðu síðan af
stað út úr skóginum.
Þegar þeir voru rétt komnir að ystu trjánum, stansaði
Georg snögglega.
„Hvar er öxin?" sagði hann.
Þeir höfðu þá gleymt öxinni, og án hennar gátu Þeir
ekki komið heim.
„Bíddu hérna við sleðann," sagði Georg, „meðan eð
hleyp inn í skóginn, ég man hvar við vorum síðast."
Hann hljóp af stað sem fætur toguðu, en Jóhann var
eftir við sleðann. En hann var þreyttur og ætlaði að
setjast milli grenitrjánna á sleðanum, en þegar hann ý,ri
þeim til hliðar, sá hann blika á öxina milli þeirra. Hann
hljóp á eftir bróður sínum, en hvernig sem hann hrópað'-
Georg! Georg! fékk hann ekkert svar. Hann sneri því við
og beið þolinmóður vió sleðann. Georg var nú kominn
aftur í rjóðrið, en fann ekki öxina, sem varla var von-
Hann varð því að snúa aftur við svo búið, en þegar hann
kom aftur að sleðanum, var byrjað að rökkva. Jóhann lif'1
var steinsofnaður, og öxin var fallin úr hendi hans. Georg