Skírnir - 01.06.1919, Síða 109

íSkirnir]
Ritfregnir.
203
<í senn seiða og laða hug þeirra og slá hann ógn og þungri alvöru.
'Viðburðir og hugmyndir beggja sagnanna eru svo, að snillingi hefði
-orðið að perlum. En J. G. hefir skort vald yfir formi smásögunnar,
•íöst tök á kjarnanum, innsýni í mannssálina, ímyndunar- og frá-
-sagnagáfu til þess aö láta atvikin gerast ljós og með lífsblœ.
Það er því óvíst, hvort sögurnar ættu það skilið, að uppiagið
að bókinni væri brent og hún þydd að nýju af einhverjum, sem til
iþess væri fær.
Þýðaranum hefir á einum stað í danska frumritinu mislesist
»sort« fyrir »stor«. í ísl. þýðingunni er því höfuðið á einum sögu-
manni alt í einu orðið »svart« (bls. 27), þó að á næstu bls. á und-
an staudi að andlit hans hafi verið »bleikt og skinið« og hár og
skegg »silfurgrátt«. Svona meinloka getur ekki komið fyrir hjv
þýðara, sem er með vakandi hugsun að verki sínu, eða sem yfirleitt
reynir að beita sínum miklu eða litlu hæfileikum til þess að leysa
íþað vel af hendi, — A sömu bls. og »svarta höfuðið« er þessi
setning: »Sólin var þi komin hátt á loft, og skuggalaust orðið
hinu þröngva herbergi«. Hveruig getur herbergi verið skugga-
laust í glaðasólskir.i, þar sem það er »fult af skinnum, verkfærum
•og ýmsu rusli«, auk þess sem rúm er í því og önnur húsgögn? I
frumritinu er setningin svona: »Lyset var da bievet mere roligt
og fyldigt og bredte sig jævnt over det trange Rum«. — Þá er
þetta f sögubyrjun (bls. 41): »Dagsbirtan ^ar að byrja að gægjast
inn um litla fjögrarúðu gaflgluggann á hinni lágu og fátreklegu
baðstofití Hún var svo dauf, að hinn myrkvi skuggi hlöðunnar,
sem stóð beint á móti baðstofunni, sást enn þá«. Setningarnar
eru báðar ljótar og rangþýddar og hin síðari svo, að lnin veiður
hreint og beint að vitleysu. Á dönsku er hún á þessa leið: »Det
■<(o: Dagskæret) var endnu saa svagt, at kun den mörke Silhouet af
Laden lige overfor lod sig skimte«. — Á. bls. 51 stendur þetta
-setningarskrfpi: »Það logaði dauft á lýsislampanum, og rýmdi ljósið
iþví lftt brott hinu gráleita húmi«. Á dönskunui steudur: »Tran-
lampen8 spæde Flammetunge lyste kun mat i det graalige Halv-
tnörke«. Setningaskipun er víða smekklaus og dönskuleg: »En á
■ enginu meðfram ánni, er rennur eftir dalnum svo silfurtær, að hægt
er að greina steinana á botninum, er fólkið að vinnu sinni« (bls.
■65). »1 hinu skuggalega lierbergi, sem fult var af skinnum, verk-
færum og ýmsu rusli, léku geislarnir sór« (bls. 25). »Hrærðir af
hinum hryggilegu endurminningum störðu menn niður fyrir sig, og
ihristu höfuðið alvarlegir og angurværir á svip« (bls. 8). Það er