Skírnir - 01.12.1920, Qupperneq 31

'Skírnir
Kínverjinn.
253
Einu sinni, þegar hann kom, sagði eg í gamni:
»A hyað trúir þú, Sell Lung?<
»Eg trúi á minn guð«, sagði Sell Lung; »og hann
er svo stór, að hann fyllir út alt rúm og allan tíma«.
»Hvað heitir þinn guð?«
»Hann heitir L í f «.
Fyllir þá lifið út rúm og tíma?« sagði eg.
»Já. — Alheimsrúmið endalausa — takmarkaiausa —
það er fult af lífi, og er ekkert nema líf«.
»Sérðu jöklana þarna austur frá?« sagði eg og benti
á hina fannþöktu tinda Fossfjallanna.
»Já«, sagði hann. »Hinum megin við þá eru blóm-
legir dalir og fagrar sléttur«.
»Eru jöklarnir líka líf?«
»Já; jöklarnir, þeir arna, eru líf — sofandi líf.
Og þau líf vakna einhvern tíma aftur, og taka þá hönd-
urn saman við hin starfandi lífsöfl í binum blómlegu döl-
um fyrir vestan og austan. Alstaðar er lífið, og það er
ekki minna í dag en það var í gær; en dauðinn er
ekki til«.
»Er þetta kenning þeirra Laó-tse og Kong-fu-tse?-«
öagði eg.
»Það er kenning hins heilbrigða mannsanda«, sagði
Sell Lung. »En þið, hvítu mennirnir, haldið að þið einir
geymið allan fróðleik, og séuð einu mennirnir i heimin-
Um, sem þekkja ögn inn í leyndardóma tilverunnar. Og
þó eruð þið langt á eftir okkur gulu skinnunum í flestu
öðru en verkfræði. Þið þekkið ekki einu sinni undirstöðu-
atriði einfaldrar sálarfræði, og vitið hreint ekki, hvað
sönn siðfágun er. Þið gangið, til dæmis, enn þann dag í
dag inn i hinar skrautlegustu stofur nánustu skyldmenna
°g ástvina ykkar með skóna á fótunum, eftir að hafa
gengið eftir óhreinum götum, og hugsið aldrei út í það,
að þið berið inn á gólfdúkana heila herskara af sóttkveikju-
ögnum. En þið takið ofan hattana með mestu hæversku,
þó þeir mættu eins vel sitja kyrrir á kollunum á ykkur.
~~ Og þegar þið komið saman í kirkjunum til að tilbiðja