Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Blaðsíða 85
IÐUNN
Guðmundur Gíslason Hagalín.
79*
Það er eðlilegt, að Hagalin, sem hér skipar sér í.
miðjan straum hinnar pjóðlegu menningar, sem Nordal
hafði vakið með töfrabrögðum listar sinnar — pað er
eðlilegt, að hann ætti erfitt í fangi við hina útlendu.
jafnaðarstefnu.
Hins vegar hristir hann nú fram úr ermum sér sögur
Þær, sem komu í bindinu Vedur öll válijnd, 1925.
Hann kannar að vísu engin ný lönd í sögum pessum,.
en heldur áfram fornar slóðir. Tvær af sögunum hefi
ég nefnt áður: Þátt af Agli á Bergi og Þátt af Nes-
hólabrœdrum, af pví pær'eru báðar í ætt við elzta pátt-
inn í söguritum Hagalíns. 1
En í Þœtti af Neshólabrœdrum bendir hann bogann.
meir en í nokkurri annari frásögn af pessu tæi. í sög-
unni leggur höfundur hádramatisk örlög stórskorinna,,
hreinna manna: í hið hrikalega umhverfi vestfirzka út-
kjálkans og í hið myrka andrúmsloft vestfirzkrar hjá-
trúar. Þessi hrikaleikur er forneskjulegur mjög, enda á
hann víst að vera frá pví fyrir minni eldri manna eða
um pað bil.
Stíllinn á pessum pætti er nokkuð ólíkur flestu, sem
Hagalín hefir skrifað. Hann er styttri í spuna; einfaldur,
on pó sterkur. Tilsvör sögumanna eru sjaldnast löng, en
hárhvöss; eitt orð, eða jafnvel sjálf pögnin, ræður ör-
lögum manna.
Hagalín hefir tileinkað sögurnar í bókinni minningu
Guggu gömlu, er lengi var vinnukona hjá afa hans og
ömmu og sagði honum „fleiri og betri sögur“ en aðrir,
sem hann hefir pekt. Líklega hefir hann efniviðinn í
söguna paðan. En stíllinn virðist mér fremur proskaður
kannske ofproskaður — listastíll, heldur en stíll al-
Þýðlegrar sagnakerlingar. — Það er kannske of djarft
að ætla, að í honum kenni áhrifa frá nýnorskum skáld-