Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Side 111

IÐUNN
Lærður og leikur.
105.
Hann leit á alla hluti frá sínum háa sjónarhól, en á
engan hlut frá hundaþúfunni minni.
Það er því ekki eingöngu fyndin fjarstæða þetta,.
að skólabörn megi fá að skrifa sinar eigin kenslubækur,.
þ. e. a. s. að þau eigi að taka þátt í því starfi, áð til
þeirra eigi að leita ráða, að hverja skýringu þurfi a&
prófa á miðlungs-nemendum —-hvort þeir geti skiliö-
hana — áður en hún fær sitt endanlega form í náms-
bókinni Hver er góður kennari? Og hver lélegur?
Spyrjum rektor að því. Eða spyrjum nemendurna öllu
heldur! I raun og veru eru það þeir, sem bezt geta
svarað spurningunni.
Sá hinn nýi tími, sem við erum að hverfa inn í, virðist
hafa nokkurn skilning á þessu. Við erum ekki eins gin-
keyptir og áður fyrir manninum með hin mörgu og
glæsilegu próf. Við höfum fyrir löngu týnt trúnni á ó-
skeikulleik hernaðar-sérfræðinganna og virðingunni fyr-
ir þeim. Þessir herforingjar vissu að vísu miklu meira
en við um skotvopn, einkennisbúninga og herbrellur, en
við vorum ekki eins og þeir fjárhagslega háðir hernaðar-
farganinu, og við höfðum ekki eins og þeir tekið því
ástfóstri við starfið, sem auðveldlega gerir mennina
blinda.
Þess er heldur ekki að dyljast, að við erum farnir að-
hnýsast í leyndardóma ýmsra sérgreina. Trésmiður er
að vinna fyrir okkur, og við horfum á handtök hans
lotningarfullir, í auðmjúkri viðurkenningu vankunnáttu
okkar — þangað til einn góðan veðurdag að við dett-
um niður á að trúa okkar eigin augum og heilbrigðu
skynsemi. Og þá sjáum við alt í einu, að maðurinn er-
klaufi, að það liggur okkur í augum uppi, hvernig
þetta og þetta eigi að vera, þótt fagmaðurinn sjái það-
ekki.