Kirkjuritið - 01.01.1938, Qupperneq 12

6
Þorsteinn L. Jónsson:
Janúar.
gera það ríkt af sönnum unaði og friði. Og það er kær-
leikurinn, sem er fær um að hjálpa oss smáum til að
vinna þau stórvirki, sem gildi liafa á himnum. Samt
sem áður lieimtar kærleikurinn ekki af þjónum sínum,
að þeir hafi forystu á hendi. Þeir þurfa hvorki að hafa
gull né silfur til að kaupa sér áliangendur. Þeir þurfa
engin veraldleg' metorð til að krefjast athyglis og hlýðni.
Þeir þurfa ekki að hefja strið til að stofna veraldlegt ríki
og eyða þeim, nei, þeirra sigrar liggja oftast nær i hinu
smáa. — En hvað dvelur þá þjóna kærleikans? Er það
ekki það, að margir finna of mjög til smæðar sinnar og
telja sig of litla til þess að geta nokkurn sigur unnið?
Hvílíkur misskilningur er ekki slíkt? Finnum vér það
ekki sjálf, er vér minnumst þess smáa, sem er það eina,
er vér getum hrósað oss af, þegar vér lítum yfir liðið ár ?
Mér dettur í hug saga. Hún er af myndhöggvara. Hann
er að leggja síðasta smiðshöggið á mynd sina. Maður,
sem lijá honum stendur, undrast, að hann skuli eyða
mörgum dögum í eintóma smámuni við þessa mynd,
sem hann álítur, að sé fyrir löngu fullgerð. Þá segir
listamaðurinn: Þetta getur satt verið, en hugsaðu um
það, að það eru smámunirnar, sem mynda fullkomleik-
ann, en hið fullkomna er engir smámunir.
Þarna birtist oss alvara og ábyrgð lífs vors, þó að vér
séum smáir og af fáum þektir, því að af „smámununum"
fær listaverkið gildi sitt. Af smámununum kynnumst vér
bezt hverir öðrum. Af smámununum er oft gildi vort
metið. Með smámununum dæmum vér oss sjálf. Fyrir
smámunina eflum vér þroska vorn að öllu því, sem vér
inst inni finnum, að hefir gildi. Og ef vér aldrei van-
rækjum smámunina, getum við gert líf vort að eilífu
listaverki, því að með þeim getum vér ummyndað heim-
ili vort, heilt þorp, heila sveit, alla sýsluna, — já, alla
vora þjóð. Vanrækjum aldrei smámunina, og það verða
hvergi myrkir blettir i minningum vorum næstu áramót.
Gerum þetta að ásetningi vorum. Glevmum því ekki i