Kirkjuritið - 01.01.1938, Síða 32

26
Hin heilaga ókyrð.
Janúar.
150 km á hinn. Má nærri geta, hve örðug er þjónusta í slíku
prestakalli, sérstaklega á vetrum.
Mest nutum við að hjálpar þeirra prófastsins á Hofi og Desja-
mýrarprests. Var sérstaklega ánægjulegt að dvelja i prestaköll-
um þeirra. Var á öllu sjáanlegt, að kirkjulíf er þar ágætt, og þeir
sjálfir, og konur þeirra, áhugasamir forvigismenn um kristni-
líf og menningarmál öll. Er Desjamýrarprestakall erfitt mjög. Á
aðra hliðina Njarðvíkursókn, og yfir hinar illræmdu Njarðvíkur-
skriður að fara, sem oft er mannliætta á vetrum, og hinumegin
að sækja til Húsvíkur, sem er slæman fjallveg yfir að fara. Þó
sagði sóknarpresturinn mér, að á þeim 25 árum, sem hann væri
búinn að þjóna kallinu, hefði hann aðeins tvisvar snúið frá
Skriðunum. Þá hafa þær áreiðanlega verið ófærar öðrum en
fuglinum fljúgandi. Þar er krossinn helgi, sem mun vera siðan
um 1300, og altaf endurnýjaður, þó að skriður taki hann. Mun
hann vera ein af örfáum leifum úr kaþólskum sið hér á landi.
Það fann ég, að gott er að hafa hann þarna, því fáir ferðamenn
munu fara um skriðurnar í fyrsta sinn, jafnvel þó að sumri sé,
að ekki finni þeir til helgiblandinnar öryggi, þegar þeir sjá
krossinn eins og tákn hjálparinnar, mitt á þessu hengiflugi, sem
svo mörgum hefir orðið að bana.
Svo vil ég enda þessar línur með því að færa Norð-Mýlingum
öllum kveðjur okkar félaga og þakkir fyrir ástúðlegar viðtökur.
um leið og ég bið blessunar Guðs yfir safnaðarlif þeirra og
sveitir allar og hvert einstakt heimili.
Friðrik J. Rafnar.
HIN HEILAGA ÓKYRÐ.
Þegar Leo Tolstoy var fimtíu ára gamall, fór einhver
kvíði að gera vart við sig lijá honum stöku sinnum. Hann
var líkamlega hraustur og andlega heill að sama skapi,
en um þetta hugarástand sitt segir hann:
„Mér fanst sem eitthvað, er alt mijt líf hlaut æfinlega
að grundvallast á, liefði hilað innra í mér, og sem ég
ætti ekkert það til, er ég gæti stutt mig við. Alt þetta ár,
sem ég liélt áfram kvíðafullur að spyrja sjálfan mig,
hvernig ég ætti að hinda enda á þessi óþægindi, var það
einhver önnur tilfinning, sem stöðugt nísti lijarta mitt.
— Ég get ekki kallað það annað en þorsta eftir Guði“.
Pétur Sigurðsson, þýddi.