Kirkjuritið - 01.01.1943, Qupperneq 47

KirkjuritiS.
Litið um öxl.
41
Kg gjöri ráð fyrir því, að einhverir foreldrar heyri nú
mal mitt, og við þau vildi ég segja: Sálir barnanna vkk-
ar eru það dýrmætasta, sem Guð liefir trúað ykkur fyrir.
^klcur þykir vænt um börnin og ykkur er annt um að
greiða götu þeirra til gengis og gæfu. En gjörið ykkur
þá grein fyrir því, að það varðar ekki mestu, hve mikið
þau eignast eða hverja stöðu þau muni skipa í mannfé-
laginu, heldur hitt, hvern mann þau hafa að geyma.
Sendið þau ekki frá ykkur áttavitalaus út í ferð lifsins.
Kennið þeim að trúa á Guð og tilbiðja hann. Þið getið
ekkei’t gjört fyrir þau betra en það.
k*að heimsóttu nxig margir á afmælinu mínu i hinunx
nyja, fagra og notalega embættisbústað, sem kirkju-
stjórnin hefir fengið xxxér til íbúðai’. — Einn hópurinn,
sern til mín kom, var Dónxkii’kjukórinn, með Pál fsólfs-
son í broddi fylkingar. Þessir kæru samvei’kamenn mín-
lr sungu fyrir mig lofsönginn: „Þín miskunn, ó, Guð, er
seiii himininn há“. Sá sáhnur lireif nxig þá stund sér-
staklega vegna þess, að liann var eins og bei’gmál af
þeixn þakklætistilfinningum, sem voru mér svo ríkar í
huga. —Og sálmurinn vakti hjá nxér fagra endurminn-
lngu. Það var sunnudagurinn 18. júlí 1897. Ég var þá
nýkominn lieim frá Kaupmannahöfn að loknu embætt-
lsPrófi. Við vorunx 12 í hóp i 5 daga skemmtiferð til Þing-
valla, Geysis og Gullfoss, og foi’ingi fararinnar var Björn
•tonsson, þá ritstjóri „ísafoÍdai’“ og seinna ráðherra, og
var kona hans, Elísahet, föðui’systir mín, og'.öll börn
þeirra í förinni. Daginn, sem við dvöldum við Geysi, var
aímæli Elísabetar, og drukkum við minni hennar i
súkkulaði, senx við hituðum í Geysi. En hann þakkaði
heimsóknina nxeð fallegu gosi, án þess að við þyi’ftunx að
niuta honum til þess með sápufórn, eins og nú er títt.
í þeirri ferð opinberuðum við hjónin trúlofun okkar.