Kirkjuritið - 01.01.1943, Side 52

46
Friðrilc Hallgrimsson:
Jan.-Febr.
og sáttatilraunir minar urðu árangurslausar. En nú veit
ég ekki betur en að gróið sé yfir þann gamla ágreining,
sem betur fer.
Kveðja barst mér líka frá Þjóðræknisfélagi Vestur-
íslendinga. Sá félagsskapur befir sett sér það markmið
að varðveita íslenzka tungu og þjóðerni hjá þjóðarbrot-
inu vestan liafs; ekki í þeim tilgangi, að það einangri
sig þar, heldur til þess að það geti með sem mestum
sóma skipað sinn sess. Og það er ánægjulegt til þess að
vita, í hve miklu áliti fslendingar eru vestan hafs, og'
hve margir ágætismenn liafa verið og eru i þeirra hóp,
sem njóta almennrar virðingar samborgara sinna. —
Það liefir ekki reynzt fyrirhafnarlaust að halda við
lcunnáttu í íslenzku lijá ungu kynslóðinni, sem þar hefir
alizt upp. En islenzkukunnátta og þjóðrækni margra
Vestur-íslendinga, sem hingað hafa komið síðaiá árin
ber þess vott, að það starf hefir síður en svo verið á-
rangurslaust. Ég gjörði í því efni það, sem í mínu valdi
stóð, í prestakalli mínu.
Þegar ég lít um öxl og virði fyrir mér svo margar
bjartar myndir af samvistum og samvinnu við elsku-
lega vini úr hóp leikmanna og presta, eldri og yngri, þá
þakka ég Guði af öllu hjarta fyrir þann áfanga æfinnar,
sem ég dvaldi vestan hafs. Og þangað leitar hugurinn oft.
Fyrsti hópurinn, sem til mín kom á afmælisdaginn
minn, voru sóknarnefndarmenn Dómkii’kjusafnaðar-
ins og annara safnaða Reykjavíkur ásamt nokkrum
öðruin safnaðarmönnum, sem færðu mér höfðinglega
gjöf frá fjöhnennum hóp vina minna hér í bæ. Ég gat
ekki varist þeirri hugsun: Hvað befi ég til þess unnið,
að mér sé svo mikil góðvild sýnd?
En það er ekki fyrsta sinn, sem fólkið i þessum bæ
hefir gjört vel til mín og sýnt mér vináttu og traust.