Kirkjuritið - 01.11.1962, Síða 17

KIRKJURITIÐ
399
8tyðjast við varðandi lyktir þeirrar viðureignar. Hinu trúi
ég, að hana verði að lieyja og veit að nokkrir menn a. m. k. liafa
ákveðið að gera það, Ég óttast það eitt, að þeim<muni á stundum
finnast þeir standi einir, já, að þeir standi raunverulega einir,
og að tvö þúsund árum liðnum hafi fórnfæring Sókratesar
ósjaldan endurtekizt. Dagskrá framtímans er eitt af tvennu:
stöðugar viðræður eða hátíðleg og táknræn aftaka allra þeirra,
sent reynt hafa viðræðuleiðina. Eftir að liafa gefið svar mitt,
spyr ég nú liina kristnu: „Mun Sókrates enn verða að standa
einn, og er ekkert í fari lians, né kenningu yðar, sem knýr
yður til að taka höndum saman við oss?
Mér er ljóst, að svo getur farið, að kristnin svari þessu nei-
kvætt. Auðvitað ekki þér, það er ég sannfærður um. Hins veg-
ar getur svo farið, og er enda sennilegast, að kristnin vilji koma
á einlivers konar málamiðlun, eða klæði að öðrum kosti for-
dæniing sína í hið óljósa form páfabréfsins. Vera má, að hún
híti í sig, að losa sig í eitt skipti fyrir öll við dyggð uppreisn-
arinnar og þeirrar vandlætingar, sem einkenndi hana fyrir
löngu síðan. Fari svo, munu kristnir menn lifa, en kristnin
deyja. Og aðrir verða þá að gjalda þeirrar fórnfæringar. En
kvernig sem allt veltur, er mér fyrirmunað að ákvarða fram-
tíðina, þrátt fyrir allar þær vonir og þann ugg, sem liún vekur
mér. Ég get ekki rætt um annað en það, sem ég veit. Og það,
sem ég veit — og kveikir mér á stundum sterka þrá — er þetta:
Ef kristnir menn ákvæðu að snúast á þá sveifina, mundu millj-
°nir radda — já, milljónir radda um allan lieim mundu þá
taka undir áskoranir þeirra sárfáu og einangruðu einstaklinga,
®ein án nokkurs konar samtaka ganga nú næstum alls staðar
otrauðir fram fyrir skjöldu til bjargar börnum og fullorðn-
um.
(G. Á. þýddi).
Mér finnst ég vera eins og leðurblaka, sem hef verið dregin út í sól-
skiniS. Því aS ég hef snúið baki við deginum og nóttin hefur svikið
m'g- — Jóhannes Jörgensen (22. 5. 1889).