Kirkjuritið - 01.06.1967, Side 25

KIRKJURITIÐ
263
samt starf og embættisferðir um liættuslóðir, en honum óx
®kki í augum baráttan, sem liann átti fyrir böndum, því hjá
'onuni fór saman karlmennska og þolgæði og einbeitt ákvörð-
Un í því að reynast kölluninni trúr. Er það sóknarbörnum
l'ans minnisstætt, live fágætt það var, að niður féllu messur
'Ja iionum, þótt oft væru liarðsóttar, hættulegar ferðir lians
útsóknanna í prestakaili hans að vetrarlagi.
lngvar gleymdi því aidrei, live innilega sóknarbörnin
jognuðu honum, er iiann kom til þeirra fyrst. Þá þegar varð
fað ákvörðun lians og innsta þrá, að fórna þeim lífi og starfi
aj frenista megni. Og siíku ástfóstri tók hann við sóknarbörn
Sln, að aldrei bvarflaði það að honum að sækja þaðan burt,
þá nærri fimm áratugi, sem hann hafði prestsþjónustu á
liendi og af innstu hjartarótum er bún runnin þessi játning
^ans sjálfs: „Hvergi er betra en í Borgarfirði.“ Þar eystra
!ifði hann öll starfsár sín við hlutskipti, sein honum varð
óþrotleg bamingjulind.
Si'. Ingvar var að eðlisfari hlédrægur, lítt um það gefið að
i'afa sig x frammi og frábitinn því, að sækjast eftir vegsauka.
bað er þeim mun eftirtektarverðara, sem gamalt sóknarbarn
i'ans segir í afmælisgrein um liann áttræðan 7. maí sl. þar sem
íú'einarliöfundur getur þess, að sr. Ingvar liafi á starfsferli
Slr*uni haft á hendi flest þau opinberu störf, sem til falla í
ei«u sveitarfélagi. Og í framhaldi af því segir svo:
’Ækki blaut þó sr. Ingvar þessi störf vegna þess, að bann
8ækti eftir þeim, heldur af því, að sveitungar lians trúðu
ó°num og treystu flestum fremur til liðveizlu og forustu um
r ,'lið og vandasöm störf. Og í engu brást hann því trausti.
á orði var það liaft, liversu örugglega liann bélt um lilut
“8 rétt Borgfirðinga, oft við örðug skilyrði, og mun honum oft
uifa orðið betur ágengt en sumum, sem meiri eru liávaða-
nienn.14
Hér er því vel lýst, bve góður málafylgjumaður hann reynd-
lsb nieð bógværð sinni og festu. Það er líka á orði liaft, live
fVririnyndar búmaður bann var, og live ótrúlegum stakka-
skiptum Desjamýrarprestssetrið tók fyrir atorku hans og
dngnað.
En í bugum sóknarbarnanna varð hann þó stærstur og
ntinnisstæðastur í prestshlutverki sínu, binn samvizkusami,