Kirkjuritið - 01.06.1967, Qupperneq 84

322
KIRKJURITIÐ
— Mig langar ekki til að hefna mín, segir hann án þeSS
að luekka róminn. Ég get hara ekki þolað það.
— Þú talar rétt eins og um það eitt væri að ræða, að flylJa
hann úr einu rúminu í annað, segir liún. Og fyrst hann er da'
inn má honum víst standa á sama livar liann liggur. En þa
er ég glötuð manneskja.
— !Ég lief hugsað um þaö líka, segir liann. En ég get ekki
við því gert.
Hjón, sem liafa verið gifl í mörg ár, þurfa ekki mörg 01
til að skilja hvort annað. Hún veil ])að undireins upp á l,ar’
að það er vita gagnslaust að reyna að sveigja liann.
—Hvers vegna varstu þá að fyrirgefa mér? segir hún °r
nýr saman höndunum. Hvers vegna léztu mig vera kyrra
Lerum sem konu þína og lofaðir að fyrirgefa mér?
Hann veit með sjálfum sér, að hann vill ekki vinna hen»’
mein. Að hinu fær hann ekki að gert, að liann er kominn a
yztu mörkum undanlátsseminnar.
■— Segðu fólki, sem þér sýnist! segir hann. Ég skal kun,,a
að þegja. Skrökvaðu, að það sé vatn í gröfinni, eða segðu a
þar sé ekki rúm fyrir fleiri kistur en pabba og mömmu og s'°
mína og þína!
-— Og það á að gleypa við ]>ví?
— Þú verður að bjarga þér eins ok bezt gengur, segir hann-
Hann er ekki reiður, hún sér að það er liann ekki. Það c^
eins og liann segir sjálfur; hann getur ekki látið undan, hva
þetta varðar.
Hún færir sig ofar í stólnum, spennir liendurnar aftur fy11*
hnakka og starir grafkyrr út um gluggann án þess að nia
orð af vörum. Ógnin er sú, að svo margt skuli vera í lífin1]’
sem manni er um megn. En ægilegast af öllu, er samt það, a
upn skuli rísa öfl innra með manni sjálfum, sem ógerlegt
að ráða við. Núna fyrir nokkrum árum, þegar hún var raos
ok eift kona, hertók ástin hana. Hvílíkur kærleikur! Það k°n
ekki til neinna mála að hún fengi við hann ráðið.
Hvað var það, sem nú fékk yfirráðin vfir manninum lien,,a^
var það hefndarþorstinn? Hann liafði aldrei verið henni ,cl
ur. Hafði óðara fyrirgefið henni, þegar hún kom og játaði-
— Þú hefur alveg gengið af göfhmum, sagði hann og 1° ‘lt
henni að búa með sér áfram, sem eiginkonu sinni.