Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.06.1967, Side 89

Kirkjuritið - 01.06.1967, Side 89
ICIRKJURITIÐ 327 , 1 lians til fullnustu. Þessi sorg er henni mikil auSsupp- sPretta. j, óttast liún mest, aS tíminn muni fjarlægja þau livort tl> öSru. Hún á enga mynd af lionum, vera má aS svipur lians "aist henni úr minni. Hún prófar þetta og sannreynir dag- Sé ég liann, sé ég hann ljóslifandi? segir liún viS sjálfa lega: 8ig. Þegar vetrarvikurnar týna tölunni hver af annarri, kemur !lenni þaS á óvart, aS hún skuli vera farin aS hlakka til vors- ns5 til þess a|\ geta komiS honum iit úr líkhúsinu og búiS '"n Þann í moldinni, svo aS liún geti gengiS aS gröfinni og j. Un viS liann. Hann á aS livíla í vesturhlutanum; þar er egurst. Og hún ætlar sér aS skreyta leiSiS meS rósum. Hún jj ,ar ®ér líka aS planta þar limgerSi og koma þar upp bekk. lni vill geta setiS þar lengi, lengi. 1 i " fólk verSur eflaust ákaflega forviSa! FólkiS, sem veit ! annaS en aS barniS liennar hvíli í ættargrafreitnum. En (.j; ver^ur undrandi, þegar þaS sér liana skreyta þessa "11,111 gröf, og sitja þar stundum saman! Hverju á lnin ' finna upp á til aS segja því? Utldum liugsar hún, aS hún verSi aS fara aS á þennan hátt: kj, Þu'a fyrst ag gtóru gröfinni og leggja þar gríSarstóran 'Uuvönd og sitja þar stundarkörn. SíSan hlýtur henni aS S£la il0egur vandi aS laumast aS litlu gröfinni. Hann lætur 1 eilaust nægja þetta eina smáblóm, sem hún getur tekiS frá '".nia honum. þag-ia’ hann getur sjálfsagt látiS sér nægja þetta, ef liún getur . sjálf. En þaS er einlivern veginn eins og hún komist ekki Qilt samfélag viS liann meS þessum hætti. jj 8 þá fær hann aS vita, aS liún blygSast sín fyrir hann. |,. ll'n ^enist í skilning um, hvaS skömmin sveiS liana, þegar vitn" k°m til sögunnar. Hún vill lilífa honum viS því aS þaS. Hann skal vera í þeirri trú, aS liamingjan yfir því eiSa liann, liafi yfirgnæft allt annaS. víkur veturinn frá völdum. ÞaS er Ijóst, aS voriS er Þoks ( 01ua. SnæbreiSan tekur aS hráSna og jörSin fer aS koma 'lei'a má aS enn HSi tvær eSa þrjár vikur áSur en klakinn 111 ni°hlinni, en þaS standa samt vonir til, aS hinir látnu
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104

x

Kirkjuritið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.