Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 6

420
KIRKJURITIÐ
háskólans, voru umbrotatímar, og eins og gengur, var ekki
ávalt vægilega til orða tekið. Auðvitað lirifumst vér, liin11
ungu menn, með í baráttu aldarinnar, og vér vissum það veb
að ekki var Sívertsen allt að skapi, sem féll af vörum eða penO3
þeirra, sem livatastir voru á þeim vettvangi. En það var fjarrl
bonurn að draga kjarkinn úr nemendum sínum, ef hann faD®’
að þeir voru lieilir í liuga sínum. Ég minnist tveggja dæx»a’
sem ég get ekki stillt mig um að nefna, sökum þess, bversu vel
þau lýsa manninum. Eitt sinn sem oftar liafði einn af stúdent'
um lians samið ræðu. Sívertsen kallaði stúdentinn afsíðis, °r
sagði við hann, að liann væri sjálfur mjög óánægður með VJ?r
atriði í predikuninni. „En þér hafið sýnt, að þér bafð kjar^
til að standa við sannfæringu yðar, og það eru svona menft
sem við þurfum.“ — Á námsárum mínum liljóp tímariti1
„Straumar“ af stokkunum. Sjálfsagt voru margir, sem gerða
sér í hugarlund, að ekki yrðu Straumamenn ávallt sem þ33?1
legastir eða orðvarastir í viðureign sinni við andstæðingana. E11
jiegar ritið skyldi koma út, var einn úr liópnum sendur ti
próf. Sívertsen þess erindis að biðja bann um leyfi til að birta
í fyrsta beftinu ræðu, sem bann bafði nýlega haldið fyrir stu<
entum í deildinni. Prófessorinn liugsaði sig um og sagði síða11,
„Ræðan er ykkur velkomin, — Ég vil ekki láta segja það 11111
mig, að ég haldi aftur af ungum mönnum, sem eittlivað vilja
láta til sín taka.“ — Og það var mér mjög vel kunnugt um, a
bæði á mannfundum og annars staðar bélt Sívertsen upP1
drengilegri vörn, og gat orðið harður í born að taka, ef l1011
um fannst að oss sveigt af ósanngirni.
Sívertsen var, eins og ég áðan tók fram, eindreginn fylp16
maður liinnar nýju guðfræði, og vildi til liins ýtrasta beda
aðferðum biblíurannsóknanna. Á þeim árum töldu sumir, a
slík meðferð á belgum ritum myndi verða til að rífa nið111
allan kirkjulegan kristindóm, og persónulegt trúarlíf. Þess
beldur ekki að dyljast, að ýmsir guðfræðistúdentar urðu a
beygja nokkurra baráttu, áður en þeir gátu yfirgefið l1111
fornu sjónarmið rétttrúnaðarins. En hér var eins að ga?la
Barátla trúaðs manns við stefnur samtíðarinnar, sem áttu upP
tök sín lengra aftur í öldum, var alls ekki ný. Og sú de> ’
sem að dómi margra af eldri kynslóðinni einkenndi ísle11'^ ^
kirkjulíf á síðustu áratugum nítjándu aldarinnar, var we