Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 17

KIIlKJUItlTIÐ
431
um erfiðari en nú, eftir að flug liófst til eyjarinnar, og máttu
^allast svaðilfarir.
En séra Ingólfur lét sér ekkert fyrir brjósti brenna í því
efni. Hann var starfsmaður mikill og vann öll embættisverk sín
af stakri samvizkusemi og prýði, enda fórst honum öll prests-
þjónusta vel og smekklega úr hendi. Hann var söngvinn og
listrænn og fékkst nokkuð við tónsmíði í tómstundum, þó að
'ítt héldi liann því á lofti, en af þessu liafði liann andlega
Uautn og gleði. Sungið var við útför hans fagurt lag við 1 jóð
Einars Benediktssonar: Iívað bindur vorn bug við lieimsins
glauni, sem himna-arf skulum taka.
1 Ólafsfirði bjó dugmikið og atorkusamt fólk og var þorpið
1 örum vexti og uppbyggingu. Kom séra Ingólfur þar víða við
sögu og gegndi þar svo mörgum og tímafrekum trúnaðarstörf-
llm, að með ólíkindum má teljast, livernig nokkur einn maður
gat komizt yfir slíkt. Hann var t. d. lengi formaður og gjahl-
keri Sjúkrasamlags og Almannatrygginga, starfaði í skattanefnd
°g gegndi prófdómarastörfum, einnig var liann fréttaritari Út-
varps þar á staðnum, stofnaði Rotaryklúbb, sem hann veitti
forstöðu og þannig mætti lengi telja. Er ekki að efa, að mjög
befur liann ofboðið kröftum sínum með svo linnulausu erfiði.
Eftir að liann fluttist til Reykjavíkur og var farinn að
bressast nokkuð biðu lians þar enn á ný margvísleg störf, er
bann tók til við af sama áhuganum og starfslundinni sem fyrr.
Hann kenndi um stund í Gagnfræðaskóla Vesturbæjar, gerðist
síðan framkvæmdastjóri Stvrktarfélags vangefinna 1959—62,
°g skrifstofustjóri hjá Náttúrulækningafélagi Islands frá 1962
°g til dauðadags. Einnig var liann á árunum 1961—1963 gjald-
keri Prestafélags íslands, og þótti livarvetna hinn bezli liðs-
tftaður, enda voru störf þessi ekki annað en barnaleikur lijá
l'ví geysimikla slarfi, sem liann liafði í Ólafsfirði.
Kvæntur var séra Ingólfur ágætis konu, frú Önnu Nordal,
°g eignuðust þau þrjá sonu, sem allir eru búsettir í Reykja-
vík. Frú Anna bjó manni sínum vistlegt og aðlaðandi heimili,
l'ar sem þau bjuggu að Hagamel 45 í Reykjavík, síðustu árin.
Úar þar löngum gestkvæmt, enda voru bæði lijónin samtaka
1 l'ví að fagna vel góðum gestum og gera þeim stundina ánægju-
úga. Séra Ingólfur var manna skemmtilegastur í góðra vina
hópi 0g kunni frá mörgu að segja. En einkum bar það frá,