Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 40

KIRKJURITIÐ
454
Ég stóð enn og virti fyrir mér liöllina -— borg Gnðs —
liina nýju Jerúsalem. Opið krossportið.
En Litli Snati náði sér ekki. Tveir dagar liðu, síðan þrír, vikai
og Iiann bar ekki fyrir augu okkar.
Þá fór ég lit í fátækraliverfið.
Efst í stiganum mætti ég ömmunni. Hún fór hjá sér og
skelfdist. Hvaða erindi átti þessi ókunni maður þarna? Hvað
höfðu þau nú brotið af sér?
En rödd mín hefur borist inn fyrir hurðina og það er kallað-
-— Opnaðu dyrnar, anima!
— Hræðsla gömlu konunnar snýst upp í undrun, en hun
hefur enga löngun til að opna.
•— Æi, amma hleyptu honum inn! Geturðu ekki opnað?
Hann er ekki vondur. Það var liann, sem gaf mér litina og
blöðin og . . .
Röddin er afar veik. En þrunginn af bæn, vanburða neyð'
aróp.
Og amman opnar.
Litli Snati liggur á gólfmottunni með rifið og óhreint tepp1
yfir sér. Það er ekki mikið eftir af lionum. Hörundið er vaX'
gult, en samt gneista augun enn. Bláhvítir fingurnir fálma
um teppið. Og liann brosir til mín.
Hér er í rauninni fátt að segja, en ég skil á Litla Snata að
liann hafi beðið þess að ég kæmi.
— Þú ert víst senn á förum. Litli Snati, og skilur við okkur.
Hann lætur augun hvarfla um herbergið, það er ekki margt
að liverfa frá, ekki mikið að yfirgefa. örstund festir hann
augun á ömmunni. Ég minnist afmælis Búddlia. Skyldi hu»
vera vonsvikin út af því að hinn mikli og voldugi guð brast
henni, og hinn gullni drykkur vann ekki hug á sjúkleika
drengsins?
— Hann er orðinn svona máttfarinn síðustu dagana. Han»
getur tæpast risið upp eða setið á mottunni eins og nú el
komið.
— Hann er senn farinn frá vkkur, kona góð.
Það fer titringur um munn gömlu konunnar.
— Það er annar farinn á sama hátt, systir drengsins.