Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 16

12
Sumargjöf.
og ég 12 vetra drengurinn, yrðum kærir vinir; en
það er nú satt eins fyrir því hvort það þykir senni-
legt eða ekki.
Eg var á þeim dögum kallaður »hestafífl«, mig
klæjaði ekki eyrun fyrir því nafninu. Og enginn
maður var jafn þrautgóður að tala um hesta við mig
og Gísli. Hann sagði mér sögur af þeim, skoðaði þá
með mér, brosti vingjarnlega að borginmannlegu
dómonum mínum og lagfærði lipurlega það sem vit-
laust var; beindi huga mínum að því að vera kunn-
ingi þeirra, en ekki harðhnjósku glópur, sem heimt-
aði alt en veitti ekkert á móti.
Gísli kom oft að Bakka þar sem ég ólst upp, og
var þá vanalega ölvaður. Hann var sjaldan kóf-
drukkinn, bar sig vel og þótti glaðari við vín en þess
utan. Hvorki var liann áleitinn né uppstökkur þótt
ölvaður væri, en meinyrtur reyndist hann þeim sem
á hann leituðu og rniklir voru á lofti. Gísli var
barngóður og sérlega laginn að gera þeim að skapi,
en oflátonum var freniur kalt til lians.
Ekki safnaði Gísli auð þótt hann væri bæði
mikilvirkur og góðvirkur, hagur bæði á tré og járn,
vefari góður og þrifnasti fjármaður, þegar til þess tók.
Menn sóttu mikið eftir vinnu Gisla og buðu hátt dag-
kaup, en þó græddi hann ekki fé. »Það fer margur
dagurinn til ónýtis fyrir honum og mörg krónan fyrir
ekkert« heyrði eg fésæla nágranna segja og glotta
kaldlega við.
Gísli var ókvæntur og barnlaus; hann átti nokk-
uð af sauðfé, hest, klæðnað góðan, smíðatól og mikið
af bókum.
Einn sunnudagsmorgun, skönimu eftir að ég kom
á fætur, sá ég ríðandi mann koma norðan bakkann,