Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 49
Sumargjöf.
45
Og kuggur hans aldrei af kili fór
þótt kollhúfur legði alda;
því aldrei glaptist hans örugga sjón
við undra mergð bylgjufalda.
Þó stærði sjóinn og styrmdi mjög
var stefnuföst litla skeiðin;
því öruggur maður í aktaumum sat,
og eins þó að biygðist veiðin.
Því stundum brást honum veiði-von,
og vait er á sjóinn að treysta.
Hann bar þó jafnan í brjósti sér
liinn bjartasta vonar neista.
Og eitt sinn bjargaði byrðings-böfn
í blindhríð, sem aldrei lægði
í myrkri nætur, — um megin liaf;
sú mannraunin flestum ægði.
I minnum er enn sú mikla hríð',
við marinn, og inn til dala:
liún velti sumum í vota sæng,
og vísaði öðrum til fjala.
En Eyvindur tók á rétta rás
um rjúkandi öldu hyli,
og þúsund bylgjur liann þvers um skar
með þeim binum vota kili.
Hann barðist allvel í bökkum fyrst,
og bjó sig að forsjár verjum, —
á árunum, þegar íiskurinn ílaug
um fjörðinn inn að skerjum.
En gráni stygðist og dró sig á djúp,
með dorginni varð ei’ fundinn,