Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 20

16
Sumargjöf.
Ég var fljótur að játa því og þiggja gott boð;
um leið og ég sat í hnakknum hlej'pti ég á hvínandi
stökksprett. Gísli reið íót fyrir fót, hann dró klút-
inn yfxr ennið og augun áður en hann náði mér, og
ég sá ekki betur en að hann mundi hafa tárfelt.
»Er þér íit, Gísli rninn, þú ert svo dapur í dag.
Hefir nokkuð sorglegt komið fyrir?«
»Ónei — — — ég er ekki lasinn, nema eins og
vant er, eftir bölvað fylliríið — — —, en í dag eru
mér endui-minningarnar svo átakanlega ljósar og þung-
bærar. Ég varð feginn að liafa þig, barnið, með mér,
til þess að létta 'mér einveruna —-------eftir samfylgd
fullorðinna óska ég ekki í kveld. Veði’ið er fagui-t og
sveitin yndisleg, en mönnunum bregður urn of til
úlfanna, þeir éta liver annan þegar fæidð gefst . . •
Helvíti langar mig nú mikið í dropann; svona er
vaninn og spillingin; þegar ég var um tvítugt grun-
aði hvorki mig né aðra að ég yrði þessi drykkjurút-
ur, sem svallaði bæði eignum og atgerfi . . . Skömmu
seinna tók þó steininn úr og síðan hefir stíflan aldiæi
staðið. Vínið er bölvað og viðsjált, forðastu að það
nái nokkurn tíma valdi yfir þér«.
Ég fullyrti að það skyldi aldrei verða og fór að
tala um, að hann gæti losað sig undan þeim
ráðum; lxætt að drekka; þá mundi lífið verða léttara
og bjartai-a; en ég var hálf-feiminn og eflaust óhag-
ur á orðin og einurðarlítill. Ég fann að mér var það
ofraun að setja svona roskinn og vasklegan mann á
kné mér og umfram alt vildi ég ekki styggja hann,
ég var elskari að honum en svo. Mér var kunnugl
um það að Gísli hafði orðið fyrir þungum harnxi,
þótt ég ekki lxefði heyrt þá söguna ítarlega né á einn
veg sagða.