Eimreiðin - 01.04.1923, Blaðsíða 51

EIMREIÐIN
SAKRAMENT
179
En alt í einu opnaði gamla konan augun, sneri andlitinu
að mér og starði á mig. Mér varð ónotalega við, og eg stóð
osjálfrátt upp og gekk að rúminu. Augun voru svo hvöss og
undarleg.
Hún bærði varirnar, hún var að berjast við áð segja eitt-
livað. En ekkert hevrðist. Eg beygði mig niður að henni, og
lagði eyrað við, en heyrði fyrst ekkert, nema hrygluna. Svo
var eins og kraftar hennar yxu, og eg heyrði slitrótt, en
Sreinilega: »Guði — almáttugum — sé lof — að þér eruð
kominn — séra Pétur — nógu fljótt*.
Mér varð svo við, að eg rétti mig upp. Þetta hafði mér
alls ekki dottið í húg. Eg var alveg ráðalaus, orðlaus augna-
blik. Hún sá þegar hikið á mér, en misskildi mig auðsjáanlega.
Angistarsvipur kom á gamla, úttaugaða andlitið.
»Ó, drottinn minn«, stundi hún, og nú svo greinilega, að
e9 heyrði vel orðaskil, »eg veit, að eg er ekki þess verðug,
að fá þitt heilaga blóð til að lauga í syndasárin mín og græða
þau. 0, drottinn minn«.
Tárin komu fram í augun á henni. Hún lokaði þeim og
endurtók stöðugt: »ó, drottinn minn«, en eg stóð sem högg-
dofa, horfði á hana og vissi ekki, hvað eg átti að segja.
Svo opnaði hún aftur augun. »Séra Pétur, séra Pétur«, sagði
hún, »gefið þér mér sakramentið fljótt, í ]esú heilaga nafni«.
Hún hreyfði sig eins og hún ætlaði að rísa upp í rúminu, en
var svo máttfarin, að hún gat að eins lyft annari hendinni lítið
eitt upp á móti mér. — Hún sagði þetta svo lágt, að eg
heyrði það varla, en þó fanst mér hún hrópa — hrópa lengst
utan úr hyldýpi örvæntingarinnar, hrópa á þá einu hjálp,
sem unt var að fá. Þá hjálp, sem ein gat dugað úr því, sem
komið var.
Hvað átti eg að gera? Eg var í ákafri geðshræringu, og
fann hve eg var ákaflega vanmáttugur þessa voðalegu stund.
Hversu afskaplega vanmáttugur eg var gagnvarí ógn dauðans.
Eg klappaði á kinnina á henni. Hún hrökk undan því, eins
og hún þyldi það ekki.
»Guð er miskunnsamur*, sagði eg, »verið rólegar. ]esús
Kristur fyrirgefur yður syndir yðar. Þér hafið unnið verk yðar
dyggilega, og fáið nú launin vel verðskulduð, góða, gamla