Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 61

E'MREIÐ!N
BINDING
49
s^ein út úr andliti Sigurðar, þegar hann gekk fram gólfið og
niöur stigann.
lói anzaði engu. Hann fór snöggklæddur út og kastaði
Sanian sátunum. Hann var ekki reiður lerigur, eins og hann
Var í dag; hann var bara sorgbitinn. Að mega ekki vera í
fr>ði, þegar hann var sorgbitinn og þarfnaðist næðis. Sigurður
Var ónærgætinn. Það fanst ]óa, en í kvöld gat hann skilið alt,
afsakað og fyrirgefið. En sjálfur þarfnaðist hann um fram
aft hvíldar, hann átti að vakna snemma í fyrramálið til að
feVsa úr sátunum. Hann flýtti sér heim og háttaði.
Mánudagurinn rann upp jafnfagur og aðrir þurkadagar
sunnarsins, og þannig hélzt veðrið vikuna út. »Munur að mega
||'röa í dag og hafa hvílt sig gær«, hugsaði ]ói um leið og
atln velti sátunum inn eftir hlöðunni í býti á mánudags-
1T10rgun — en nú var þýðingarlaust að iðrast. Sigurður bóndi
Var > góðu skapi í dag. »]æja, vinnan í gær var þó í öllu falli
^ til ónýtis*, sagði hann við ]óa, þegar þeir komu út úr
°°unni og gengu heim í morgunkaffið.
^O-neic, anzaði ]ói stuttur í spuna. Hann gat engan veginn
Sar»glaðst húsbónda sínum.
^n dagarnir hurfu hver af öðrum í tilbreytingarleysi. Það
Var slegið, rakað, þurkað og bundið. Þannig gengur það dag
e tlr dag; það er borðað, klæðst og háttað á vissum tíma.
f virðist vera gert til þess að útiloka alla tilbreytni, —
°9 lifið er alt háð gangi klukkunnar. Þessi vélbundna niður-
r°ðun tímans á stóran þátt í gagngerðri breytingu á sálarlífi
einstaklings og heildar. Hún sefar tilfinningar, deyðir ofsa,
fí1 Vekur kulda og kæruleysi gagnvart umhverfinu. Og ]ói
,°r engan veginn varhluta af þessu. Daglegt strit og tilbreyt-
ln9arleysi lamaði tilfinningarnar, honum var hætt að líða illa,
n te>ð heldur ekki vel. Hann var eins og skepna.
Jói reyndi að blekkja sjálfan sig, ljúga að sér sjálfum.
a»n ætlaði að telja sér trú um, að það hefði alls ekki verið
auPakonan í Geirólfsholti, sem var með Geira um kvöldið.
^a»» vildi ekki trúa því, að hún væri svo lítilfjörleg að vera
j..e ^anni sem Geira. En slíkar vilja-blekkingar náðu engum
°_ Un>, staðreyndin bar alt annað ofurliði. Með tímanum hætti
°a að gera þetta nokkuð til, hann var orðinn svo rólegur.
4