Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 107

E'MREIÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
95
ástinni, í hjónabandinu, en sú ást var harla ólík þeirri, sem
^ún hafði þráð og henni hafði verið heitið. Hjónabandsástin
^afði haft margskonar vonbrigði og þjáningar í för með sér,
svo sem til dæmis þann sársauka, sem fylgdi barnsförum og
knn hafði alls ekki gert ráð fyrir. Barnsfarirnar höfðu tekið
ml°9 á hana. Nú höfðu hinir greiðviknu læknar komið henni
1 skilning um, að hún gæti vel verið laus við þær. Meðvit-
undin um þetta varð henni ný uppspretta fagnaðar, og hún
lifði upp aftur Iiðna tíma, þegar allur hugur hennar þráði að-
eins eitt — ástina.
En sú ást, sem maður hennar gat veitt henni, var ekki
'engur sú ást, sem hún þráði. Vegna afbrýði sinnar og ilsku
Var hann orðinn henni viðurstyggilegur. Hana var farið að
úfeyma um alt aðra ást, nýja, hreina og göfuga ást, eða að
m,nnsta kosti fanst mér sem svo hlyti að vera. Og hún var
tekin að líta með eftirvæntingu í kringum sig eftir einhverju,
Serti hlyti að koma. Eg sá þetta, og ég gat ekki gert að því,
að mér var órótt innanbrjósts.
^ið höfðum smámsaman alveg vanist af því að skiftast á
orðum undir fjögur augu. Eg fór nú að veita því eftirtekt, að
hún notaði sér það, þegar aðrir voru viðstaddir, til þess að
9eta sagt mér ýmislegt sem henni lá á hjarta. Það fór að
k°ma fyrir hvað eftir annað, að hún talaði um það við aðra
Sv° að ég heyrði, að móðurástin væri ekkert nema blekking
°9 það borgaði sig alls ekki að fórna lífi sínu fyrir börnin,
meðan maður væri ungur og ætti sjálfur ónotið unaðssemda
tess. Hún lézt tala um þetta við aðra, en ég vissi að hún
beindi orðunum til mín. Hún flutti mál sitt djarflega og, að
t’ví er virtist, af sannfæringu, þó að hún hefði oft áður haldið
fram gagnstæðum skoðunum.
Es veitti því einnig athygli, að hún var tekin að halda sér
kl. þó að hún reyndi að leyna mig því. Hún var einnig tekin
að sækja skemtanir og æfa ýmsa hæfileika, sem hún hafði
Vanrækt til þessa. Þannig iðkaði hún nú slaghörpuspil af kappi,
að hún hefði algerlega verið búin að leggja þá list niður.
En frá slaghörpuspilinu stafaði alt ólánið, eins og síðar mun
k°ma í ljós.
Hann þagnaði og gekk aftur út að glugganum. Það var