Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 28

212
EIMREIÐIN
ræddi um þá? Hver vildi ekki Iieyra Finn Guðmnndsson tala uffl
fuglana okkar og hafa þá við hendina uppstoppaða? Eða Sigurð
Þórarinsson ræða um jarðmyndun með sýnishorn steina, myndir
og teikningar á vegg og stuttar kvikmyndir af eldgosum inn á milli''
Mundn ekki myndlistarþættir lifna við, þegar sýna má myndiE
jafnvel þótt litsjónvarp komi ekki strax? Fiskifræðingar okkar eiga
mikinn auð af sýnishornum, myndum og kortum, sem mundu op"a
fræðigrein þeirra almenningi, og þannig mætti lengi telja.
Eitt hið fyrsta, sem tók stökkbreytingu frá útvarpi til sjónvarps.
voru veðurfregnir. Reyndist áhorfendum ólíkt greinilegra að átta
sig á veðurhorfum, þegar þær voru sýndar á kortum, og mun svo
verða því frekar á íslandi, sem hinar tíðförlu lægðir koma vel fraiu
á kortum.
Fréttir má flytja í sjónvarpi með því að lesa þær og sýna mynd
lesandans. Síðan má bregða fyrir skuggamyndum af mönnum °S
stöðum, sem fyrir korna í fréttunum, og loks sýna fréttakvikmyndu
innlendar jafnt sem erlendar. Telja ýrnsir, sem kunnugir eru sjon-
varpsmálum, að fréttaj^jónustan ein sé nægilegt tilefni til sjónvarps.
þótt ekki flytti það annað fræðandi efni.
Enda þótt íslenzkt sjónvarp verði að fara varlega af stað á sviði
leiklistar og rnuni ekki geta flutt mikið af leikritum, sem það sjálb
setur á svið, er ekki þar með sagt, að leiklistinni verði úthýst. Mik|®
er flutt af leikritum í leikhúsum landsins og sjónvarpið getur fari^
til þeirra og sent út leiksýningar í heilu lagi. Enda þótt 5—10 000
manns hafi sótt leikrit, er fyllsta ástæða til að sjónvarpa því nokkro
eftir að sýningum er hætt. Mundi það án efa vekja áhuga margra-
sem ekki sækja leikhús, og verða áhugafólki til ánægju, því vel 111:1
liorfa á gott leikrit oftar en einu sinni.
Rétt er að liafa íslenzkar sjónvarpsdagskrár aðeins 2—3 stundi1
á dag fyrstu árin. Sýnir reynsla í öðrum löndum, að það getur vern
feiki nóg, en ástæðulaust að stefna að löngurn dagskrám, þótt mid
jónaþjóðir leyfi sér það. Því fyrr sem byrjað er, því betri tími grist
til að þjálfa starfskrafta og kanna, hvers konar efni er girnilegaSl
fyrir þjóðina. Þegar yfirvöld fást til að leyfa íslenzkt sjónvarp °&
skapa því nauðsynlegan fjárhagsgrundvöll, má búast við 1—2 al<1
undirbúningi, áður en útsendingar hefjast. Eftir það verður 11
raunasjónvarp um sinn, áður en hægt verður að tala uni samfellda
starfsemi.
Háværar kröfur eru um, að sjónvarpið nái til allra landshlutn