Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 86

270
EnvíREIÐIN
Þeita svar liafði þau áhrif á hina
svartklæddu, fögru og virðulegu
Mary Andover, að roði hljóp í
kinnar hennar og hún varð ung-
legri.
Þegar við sveigðum inn á þorps-
götuna kom maður ríðandi ofan úr
fjöllunum. Hann reið berbakt og
fyrir aftan hann sat kona einvega.
— Mig langar til að skreppa á
bak hesti áður en ég fer frá Aran,
sagði Kaðlín, og ríða söðulvega.
— Þannig var hún, og Kormák-
ur brosti. Og svo settumst við í
vagninn hans, en í honum voru
tvö sæti, sem hvíldu á fjöðrum, og
náðu út fyrir hjólin, og jjeir sem í
j^eim sátu hossuðust upp og niður
og til liliðar, og Kaðlín fékk jjarna
æfingu undir að koma á hestbak,
því að sætið var þannig, að hún
sat eins og konan hafði setið á
hestinum.
— Og Kormákur talaði írsku við
gamla Grána sinn og við héldum
upp tjallsveginn í síðdegisskininu,
og sólin skein á litlu grænu blett-
ina, sem voru þannig til komnir,
að flutt hafði verið jjang og jjari
úr fjörunni til þess að rækta þá, á
berum klettunum. Asnar voru not-
aðir til flutninganna, körfurnar
með þanginu settar á klakk.
— Þarna var Jrá eyjan, eyjan
hvíta, — með klettabeltunum —
sem veður og vindar og brimlöðr-
ið höfðu jtvegið hvíta eins og bein,
og Jrað vaknaði löngun hjá mér, að
fá huga minn Jrveginn hvítan og
hreinan eins og klettana á eyjunni,
Jrar sem engu skipti um tímann.
— Þessir grænu blettir, sagði Kor-
mákur, eru eins og ljóð um hvíld
og kyrrð eyjunnar. Og öll Jtessi
litlu tún áttu uppruna sinn í hafs-
ins djúpi, Jrau eru perlur, sem sótt-
ar voru á sævarströnd, og fluttar
liingað upp til fjallanna í körfum-
Kormákur knúði ekki Grána
sinn fast, — hann lét hann lötra
hægt upp hlíðina, fram hjá litlum
húsum með gulum stráþökum, þar
sem angan var í lofti af móreyk,
og rauðum fúchsium og í míhra
ljarlægð voru bláfjöllin í Conne-
mara handan hafsins. Og allt í einu
kallaði Kaðlín í innilegri hrifni:
— Ég gæti aklrei farið héðan,
Con Cormac. —
— Það er satt, sagði Kormákur,
Jrú lerð burt, en samt ferðu héðan
aldrei.
— Æ, já, við ókum að Hvíta hús-
inu, í „kórónu eyjunnar“, og þar
stóð Molly O’Flaherty fyrir dyrum
og fagnaði okkur brosandi. Hun
heilsaði mér með handabandi og
kvaðst hafa herbergi handa mér,
en leitt væri, að Kaðlín væri ætl'
aður dvalarstaður „niðri í hvylh
inni í Kilmoney", í rnílu fjarlæg0-
En svo brosti hún og bætti við-
- En þið hittist á degi hverjum,
Jrað er ég viss um, og Jrað er tung
skin í kvöld og á morgun skín s0 ’
— Þið ættuð að vera í brúðkaups
ferð og yrkja söng, sem endist yK
ur allt lífið. (
— Ég man Jjetta svo vel, þvi 30
hún talaði í sama dúr og Korm<1
ur hafði gert, en við vorum ung|
Kaðlín og ég, Jretta hafði Jrau áhr1^
að við vorum feimnari hvort v
annað en ella allan tímann, sel
við vorum á eyjunni. *
- Já, Hvíta húsið í Collach! Eg