Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 97

EIMREIÐIN
281
niálið. Maðurinn var að draga
stóra og biturlega sveðju undan
sperrunni fyrir ofan rúmið. Eg sá
þetta allt í einni svipan og skildi
Uln leið, að konan var að gefa mér
nterki um að flýja sem fljótast
tindan manninum, sem ætlaði að
tnyrða mig með sveðjunni. Eg
snaraðist fram úr rúrninu, en um
leið sneri morðinginn sér við og
ieit á mig. Grimmdin og mann-
v°nzkan skein út úr öllum svijr
itans og augun glóðu eins og eld-
t'auðir kolamolar í rökkurdimm-
unni. Eg beið ekki boðanna, en
hentist á dyr og þaut fram göngin,
en morðinginn rak upp org og elti
niig mej5 sveðjuna á lofti. í fátinu
'ak eg fótinn í bæjardyrasteininn
°g skall flatur á grúfu. Eg jróttist
Vlta, að mín síðasta stund væri
komin, og hrópaði í skelfingu: Guð
h]dlpi rnér!
liinhvers staðar langt utan úr
geimnum barst hljóð að eyrum
niér, sama hljóðið upp aftur og
altur. Eg áttaði mig smám saman
á því, að þetta var hundgá. Eg
jann að eg lá á grúfu í votu gras-
lnu, og reyndi að lyfta höfðinu frá
Jórðunni, en það var þungt og mig
verkjaði í það. Endurminningunni
11 ln ltina ltræðilegu nótt sló eins
°g eldingu niður í huga minn og
eg reyndi að rísa á fætur til að
i°rða mér, en mig svimaði, svo að
cg gat aðeins sezt upp. Þegar eg
náði mér lretur, sá eg, að það var
komið glaðasólskin. Svartur hund-
l!r nieð hvíta bringu stóð geltandi
Ivrir framan mig og tveir menn,
annar ungur, en lrinn aldraður,
voru að fara af baki rétt hjá mér.
Þeir störðu á ntig undrandi eins
og eg á þá.
„Hvað er að sjá þig, maður?“
sagði sá yngri. „Þú ert alblóðug-
ur.“
„Honum tókst þó ekki að drepa
mig,“ svaraði eg.
„Hvað ertu að segja?“ ltélt hann
áfram. „Þú hefur dottið og höggv-
ið höfuðið á þér á steinvölunni
þarna, hún er blóðug.“
„Það lrefði getað farið verr,“
sagði eg. „Bóndinn hérna er ann-
að hvort varmenni eða brjálaður,
því að Irann ætlaði að drepa mig
með stórri sveðju.“
Komumenn litu hvor á annan
og gamli maðurinn, sem fram að
þessu hafði ekkert lagt til mál-
anna, spurði mig, hvort eg liefði
sofið hér í nótt. Eg játaði því og
sagðist liafa leitað skýlis hér í bæn-
um undan rigningunni í gær-
kvöldi, en orðið að flýja þaðan
aftur, því svarthærður maður í
prjónapeysu og með skottliúfu á
höfði hefði ráðizt á mig nteð stórri
sveðju.
„Hvaða bæ ertu að tala um?“
spurði gamli maðurinn, „hér hef-
ur ekkert byggt ból verið í manna
minnum, en í mínu ungdæmi þótti
ekki fýsilegt að hafa langa viðdvöl
á þessum slóðurn eftir sólsetur."
Eg hélt, að gamli maðurinn væri
að draga dár að mér. Eg staulað-
ist á fætur. sneri mér við og rétti
út höndina í því skyni, að benda
á bæinn, en liöndin hnc máttlaus
niður með hliðinni á mér. Eg stóð
sem steini lostinn. Það var enginn
bær sjáanlegur, aðeins gömul rúst