Eimreiðin - 01.05.1967, Blaðsíða 103

RITSJÁ
191
hreint ekki átt nema 250 menn alls
í þeirri útgerð, sem hún nú hefur.
Fágætið eitt gerir hana að metnaðar-
sök og verðmæti, hvort sem fleira eyk-
ur þar við eða ekki. Yrði hún mér
áminning um friðsemi, væri þar góður
vinningur og svo er bókin, að þessu
slepptu, alls ekki kostalaus. Inngangs-
orð hennar eru strax athyglisverð. Þar
stendur: „Moldin launar, mennirnir
ekki.“
Byrjunin er fögur og sönn, en
áframhald þeirrar byrjunar er ekki
einungis ljótara, heldur er það ósatt
að nokkru eða mestu.
Þar sem sagt er að mennirnir launi
ekki, þá er það sá hálfsannleikur, sem
„oftast er óhrekjandi lygi“. Mennirnir
launa — þegar vel er — svo miklu bet-
ur en moldin sem móðurbrjóst góðrar
konu er gjöfulla, göfugra og hlýrra
en mold.
Vonandi hefur Hafliði Jónsson frá
Eyrum ekki þá lífsreynslu, þótt til sé,
að mennirnir launi verr en moldin.
En þótt liann jafnvel kynni miður
við menn en mold að búa og fengi
því af þeim verri raun en henni, þá
spillir það ekk skáldskap framanrit-
aðra lína. Þær eru þóknanlegasta ljóð-
brot og hafi hann þökk fyrir bæði
réttsýni sitt til moldar og það, sem
satt er í hálfsannleika hans um menn-
ina.
Aftur á móti kann ég illa við hlað-
varpa við borg og það eins þótt vel
megi þekkja karlana í koparfrökkun-
um, hvíta húsið og græna túnið, sem
allt fylgist að, en þótt mörgum þyki
eins og liöfundi húsið illa mennt, þá
er það ekki tómt. Mannlýti rnunu þar
finnast og þau eru aldrei mannlaus,
þótt á mannleysum séu. Ég fæ þannig
hvorki samræmi, réttsýni, fegurð eða
fyndni út úr því, sem höfundur vill
sjáanlega fá að telja kvæði með þrem-
ur erindum og nefnir: í grænu túni.
Mér virðist það vera ósmíðað efni í
pólitíska skamntagrein.
Næsti smíðisgripur nefnist Andvarp.
Það er nú að efni til eins og því væri
snýtt út úr nefinu á mér, ráðaleysis
kveinstafir yfir borgarryki og skarkala,
en auðvitað er slíkt alveg jafngott
yrkisefni, Jrótt ég hafi notað Jrað og
fleiri mönnunt en okkur Hafliða frá
Eyrum sé það hugstætt. Gallinn á [rví
frá hendi Hafliða, settu í bók, sem
segist vera ljóð, er sá, að það líður
ekki fram af nokkurs manns vörum
né flýgur, eins og Jjar er frá því geng-
ið, heldur bröltir J)að og röltir eins
og nýborinn kálfur, sem ekki hefur
náð fullum samtökum líkamshluta
sinna og skortir enn ganglimastjórn.
Þá kentur Viðey til tals og silgir —
í bókinni — fyrir gjálifisvindum.
Sér er nú hvert gjálífið, að slepptri
siglingu bjargfaslrar eyjarinnar, þar
sem skarfurinn þó vakir einn, að því
bókin segir. Hefði höfundurinn rekið
þar augun í graðhryssi stillt upp til
málunar handa Stefáni frá Möðrudal,
þá hefði ég talið gjálífisorðinu borg-
ið. Annars finnst mér ]>að hortittur
einn, er enda sjálfur langjtreyttur
áhorfandi sannkallaðs gjálífis frá varð-
stöðu minni i olíuporti á afviknum
stað í henni Reykjavík, svo mér Jtykir
ekki til alls koma.
En þó skal játað, að Jtað er geðs-
legur maður, orðfær og vel hugsandi,
sem yrkir það, sem lieitir: Blóm í
glugga.
Það er fagurt að hafa gluggatjöld úr
rauðum rósum, ofnum eða vaxandi, og
þeim íbúa húss er vel lýst, sem talinn
er vera:
„Sú hönd guðs, er sáir,
sér Jtað veika smáa,
hugsar hlýtt
og vökvar.“