Tímarit lögfræðinga - 01.01.1955, Blaðsíða 46

EÖlilegast virðist að telja sönni reglu gilda, eí kaupandinn
hafði atvinnu af að selja slíkti hluti eða gerði það jafnan,
enda þótt seljandinn vissi það ekki. Virðist þetta samrým-
ast bezt almennu viðskiptaöryggi, en hefur hins vegar það
í för með sér, að almennur neyzluvárningur yrði aldrei
heimtur af þeim, sem hefði keypt hann í góðri trú.
I öðrum tilvikum virðast dómstólarnir hafa heimilað
heimtuna.1 2 3) Þó má hér geta eins dóms, þar sem skráning
bifreiðar í bifreiðaskrá sem eign A var talin útiloka, að
B., sem selt hafði A. bifreiðina með eignarréttarfyrirvara,
gæti heimt liana úr hendi C., sem hafði keypt hana af A.-)
Þessi dómur bendir til þess, að traustfangsreglunum muni
verða beitt meir en áður var gert og oftar synjað um
heimtu hlutar úr liendi grandlauss þriðja manns. Þá
kröfu verður örugglega að gera til seljandans (eignarrétt-
arhafans), að hann hefjist lianda um heimtu hlutarins
strax og hann fær vitneskju um að hluturinn sé seldur í
óleyfi. Ef þess er ekki gætt, verður án efa að synja um
heimtu hlutarins úr hendi grandlauss þriðja manns.
Verði kaupandinn gjaldþrota, tekur þrotabú hans við
öllum rétti hans. Seljandinn myndi þá geta heimt hlutinn
til sín eða þrotabúið yrði að greiða eftirstöðvar söluverðs-
ins að fullu án tillits til hags þess.11)
Ben. Sigurjónsson.
1) Hrd. II. bls. 967. III. bls. 125.
2) Hrd. XI. bls. 494.
3) Hrd. VI. bls. 289.
40