Sumargjöf - 01.01.1907, Side 14

10
Tárastu móðir vor mannanna?
Ef svo er, þá harmar hún það, að bræður skuli
úlfs munni af etast og berast á banaspjót. Syrgir
Fróða konung, friðinn og ársældina, sem var á lians
dögum.
Vonin spáir mér þvi, að sú gullöld muni koma
aftur — þótt langt verði þess að bíða, og margir lmigi
að blóðgum velli, áður en friðurinn fæst, árgæðin og
farsældin ltoma.
Þegar enginn réttir ránshönd eftir gullbaugnum
á Jalangursheiði. Þegar sá liringur er félagseign, al-
mannafé; enginn snauður og enginn vellauðugur, þá
verður gott að lifa og fagurt að lita yfir jörðina.
Þá ber farsældargyðjan Brisingamen á barmi og
liringurinn Andvaranautur verður beilagt tákn bræðra-
félagsins, sem liggur á altari bins æðsta friðarhofs.
Örk nj'ja sáttmálans verður búin gulli því er Fafnir
lá forðum á.
Nú birtir. Heiðloftið er alstirnt.
Og svona fagur biminn er dýrleg sjón. Andi
mannsins lítur bærra, bonum vex þor og víðsýni.
Jörðin, móðir vor, verður örsmá í samanburði við
stjörnuljöklann, veldi albeimsins, en vér unnum lienni
jafnt og áður, dáumst að fegurð hennar og fjölskrúði;
elskum vorblómin, gróðurilminn, fuglasönginn, veð-
urblíðuna og binar sælu Ijósu nætur þegar sólin síg-
ur ekki undir liafsbrún um lágnætlið.
Húmblíða baustnótt! Þú leiðir atliygli vort að
stjörnudýrðinni, lyftir auga og hugsun til biminliæða,
velcur lotningu og göfugan unað, með stjörnuljóman-
um á hvelfingu biminsins.
Eg kvíði ekki haustinu, þótt jörðin sé föl og þögul
þá. Frostlol'lið er mér heilnæmt, við það hefi ég alist