Dvöl - 01.07.1941, Síða 12

170
D VÖL
kvæmlega afstöðu fangaklefans við
höllina og hvelfingarnar. Ég hefði
þá kannske getað komizt til Fen-
eyja, eftir að lýðveldið féll fyrir
veldi Napoleons. En Benedetto var
dáinn fyrir löngu.
Og þó — blindur þótt ég sé — því
ekki að reyna? — Við skulum fara
til Feneyja. Ég mun finna dyr
fangaklefans. Ég skal sjá gullið
gegnum þykka múra. Ég skal sjá
glampa þess og heyra hljóm þess,
þar sem það liggur undir síkinu.
Þannig bar til með fall Feneyja-
borgar, að leyndarmál þessara auð-
æfa hefir hlotið að grafast með
dauða hertogans. Þig furðar kann-
ske á því, að ég skuli ekki fyrr hafa
fengið einhvern í lið með mér gegn
hlutdeild i auðæfunum, en það hefi
ég einmitt margoft reynt. Ég skrif-
aði jafnvel Napoleon og keisara
Austurríkis. Það hafði enga þýð-
ingu. Saga mín er álitin hugarórar
geðveiks manns. Þú einn trúir mér.
Við förum til Feneyja. Við förum
sem betlarar, ef ekki er annars
kostur — og snúum auðugir aftur.
Ég kaupi aftur lönd mín og geri þig
að einkaerfingja mínum. Þú verður
prins af Varese.“
Ég var orðinn ringlaður af þess-
ari furðulegu frásögn. Það var lík-
ast því, að verða fyrir áhrifum stór-
kostlegs harmleiks á leiksviði. Ég
einblíndi á silfurhvítar hærur öld-
ungsins, en í baksýn lágu svartir
skurðir Bastillunnar — eins og
kyrrlát borgarsíki í Feneyjum. —
Vafalaust hélt Facino Cane að ég
mundi kveða upp sama dóm og
aðrir höfðu gert, því að svipur hans
fylltist örvæntingu.
Svipurinn breyttist þó skyndilega
aftur. Það var eins og frásögnin
hefði hrifið hann með sér til Fen-
eyja og löngu liðinna, hamingju-
ríkra daga. Hann bar lúðurinn að
vörum sér og tók að leika feneyskan
bátsöng af undarlegri mildi og
leikni. Það var söngur æsku og ást-
ar, og augu mín fylltust af tárum.
Hafi einhver átt leið um Boulevard
Bourdon á þessari miðnæturstund,
hefir hann hlotið að staðnæmast
til þess að hlusta á þenna síðasta
söng útlagans gamla.
Skyndilega hætti hann að leika
á lúðurinn. Rósemin og mildin
hurfu úr svipnum. Æskan var horf-
in og gleymd og gullþráin vöknuð
á ný.
„Ég sé það,“ sagði hann. „Ég sé
það í vöku og draumi. Ég æði á
milli gullhrúganna í leyniklefan-
um og sé rúbína og smaragða glitra
á bekkjum og borðum. Líf mitt er
ekki eins dimmt og þú heldur. Gull
og gersemar lýsa nótt mína — nótt
hins síðasta Facino Cane.“
„Við förum til Feneyja," sagði ég
og reis á fætur.
Hann spratt á fætur eins og ung-
ur maður.
„Ég hefi fundið manninn,“ sagði
hann, og það var eins og eldur
brynni um ásjónuna.
Ég bauð honum arminn og fylgdi
honum heim. Þegar við komum að
blindrahælinu fóru síðustu veizlu-