Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 53

D VÖL
211
greip andann á lofti, þegar hann
sá Rory, eins og hann hefði séð
draug.
„Hvað gerum við nú,“ sagði
dvergurinn, þegar þeir voru bún-
ir að tala við verkstjórann.
Tim hló hátt.
„Þú vinnur, lagsmaður. Svo
þværðu skyrtuna þína á sunnu-
dögum.“
„Mér er engin þökk á þessu,“
sagði dvergurinn og leit reiðilega
á Tim. „Ég kom ekki til þess arna.“
„Við erum allir hingað komnir
til þess að eignazt of fjár,“ sagði
Tim. „En það er ekki svo auðvelt
að finna það. Vildir þú heldur
vera hjá úlfunum?“
„Nei,“ sagði dvergurinn.
„Þá skaltu þræla, lagsmaður,
bara þræla,“ sagði Tim um leið
og hann axlaði skófluna og lagði
af stað. Dvergurinn trítlaði á eft-
ir.
Hann kom til Tim rétt fyrir
vinnulok.
„Ég hefi aldrei unnið erfiðis-
vinnu fyrr og mig sárverkjar í
hvert bein.“
„Þér líður betur, þegar þú ert
búinn að borða kvöldmatinn. Svo
er nóttin til þess að sofa og hvíl-
ast.“
„En hvar á ég að sofa?“
„Þú færð helminginn af ábreið-
unni minni. Eða ertu kannske
ekki Rory litli, bróðursonur minn,
ha?“
Tim var ekki meira en svo um
þetta gefið, en hann sá, að svona
varð það að vera. Maður verður að
standa við orð sín.
En þetta var aðeins upphafið,
eins og Tim komst brátt að raun
um. Hann hafði reynt ýmislegt
um dagana, en ábyrgðin var hon-
um ný og nú hvíldi hún stöðugt
á honum. Allt gekk þolanlega
fyrstu vikuna, meðan dvergurinn
var sífellt þjáður af þreytu. En
svo óx honum ásmegin af kjarn-
góðri fæðu og áreynslunni, og þá
var alveg furðulegt, að Tim skyldi
ekki verða gráhærður. Dvergurinn
var ekki vondur í raun og veru,
en hann hafði til brunns að bera
öll strákapör tólf ára hnokka og
jók við þau margra kynslóða viti
og reynslu. Félagarnir í tjaldbúð-
unum kölluðu hann „litla skratt-
ann hans Tims,“ og Tim var ekki
óhultur eitt einasta andartak,
nema þá rétt um lágnættið, meðan
hann svaf. Hann varð að taka
þrjár pípur af Rory, hverja á eft-
ir annarri. Eitt sinn laumaði Rory
dauðum froski í teketil verkstjór-
ans. Öðru sinni komst hann yfir
whiskyflösku, og þá varð Tim að
halda hausnum á honum niðri í
vatnsfötu, til þess að láta renna
af honum. Sem betur fór hafði
heilagur Patrick ekki gætt hann
miklu valdi. Hann kunni þó nóg
fyrir sér til þess, að láta Shaun
Kelly verða viðþolslausan af liða-
gigt í tvo daga. Hann ætlaði ekki
að fást til þess að létta þessu fargi
af, og Tim varð að hóta því, að
meina honum öll not af rakhnífn-