Dvöl - 01.01.1948, Qupperneq 15

DVÖl.
13
Dinegro. Atli hneigði sig til sam-
þykkis, og svo leiddust þau í átt-
ina til skemmtigarðsins. — Þarna
ætla ég að setjast, sagði hún og
benti á útskorinn bekk, sem stóð
í fögru Kyprusviðarrjóöri. Eftir
nokkra þögn bætti hún svo við.
— Setjizt þér hérna niður, eftir
tæpa klukkustund kemur vagninn.
Það var komiö kvöld.
Atli sat og virti fyrir sér náttúr-
una. Frá bekknum, sem þau sátu
á, var fagurt útsýni yfir „la
Cuperba," hina fögru höfuðborg
Ligurisku strandarinnar. — Hún
teygði sig neöan frá heiðbláu Mið-
jarðarhafinu upp til Appenníu-
fjallanna, með götu yfir götu og
ótal talandi tákn atorku og
snilldar.
Hópar af svölum, sem urðu rauð-
ar í ljósvakanum eins og íbisfugl-
ar, komu fljúgandi úr suðaustur-
átt, — einhvers staðar frá sef-
breiðum Tsana eða bökkum Nílar.
Þær stefndu syngjandi norður yfir
Appenníufjöll, og lengra, yfir Pó-
sléttuna, þangað, sem eldur
Pioþevs virtist loga á tindum Alp-
anna.
En í gagnstæðri átt, hinum meg-
in hafsins, langt fyrir sunnan
fjallaríkið Korsíku, yfir auðnum
hinnar sólbrenndu álfu, var líkt
og sandbreiður Sahara endurvörp-
uðu ljósafli kvöldsins og mynduðu
stóran gullrisa við sjóndeildar-
hringinn. Ef til vill var það Sfinx-
inn, er bjó í eyðmörkinni miklu,
sem var að spegla sig í lindum
himinsins.
Meðan Atli sat og var að virða
fyrir sér náttúruna, tók hún fiðl-
una og byrjaði að leika. Atli tók
í rauninni ekki eftir því í fyrstu.
Þessir hljómar, sem bárust aö
eyrum hans voru líka eitthvað svo
samræmir útsýninu, —- það var
eins og hinir þöglu svipir náttúr-
unnar hefðu eignazt mál. En svo
bárust að eyrum hans tónar, sem
því voru ekkert skyldir, tónar, —
sem hann aldrei hafði áður heyrt.
Það var ekkert lag, ekkert óm-
varp líkt því sem hann heyrði í
St. Lorenzo — ekki brot úr lagi.
Það var líkast gráti — andvörp-
um listrænnar sálar, sem lífið hef-
ur aldrei veitt möguleika til að
lifa samkvæmt köllun sinni, sálir,
sem fálma örvita eftir veikum
þræði vonarinnar, en hafa þó glat-
að trúnni á mátt hennar.
Atli leit á sessunaut sinn.
Hún hafði tekið slæðuna frá
andlitinu, brotið hana saman og
lagt hana á vinstri öxlina, undir
fiðluna. Og þá mætti hann aug-
um hennar, þessum logkviku odd-
um, sem stungu hann eins og örv-
ar. Þau störðu á hann, angurvær
og ásakandi, líkast því sem hann
hefði sært hana með því að gefa
tónum hennar ekki meiri gaum.
Það var eins og þau vildu segja
honum sögu sína. Sögu milljón-
anna, sem vantar brauð. Sögu
betlarans, sem reynir að brosa,