Dvöl - 01.01.1948, Síða 23

DVÖL
21
hefði aðeins getað snúið við. En
nú vorum við komnir gegnum
gilið, og engin leið til afturhvarfs.
Mér lá við gráti, en ég þorði ekki
að gráta. Nei, ég þorði sízt af öllu
að gráta, og þess vegna tók ég nú
undir við söng hans. Það er að
segja, ég söng lagið með honum,
en ég notaði mín eigin orð: — Ég
verð, ég verð, ég verð. Það var
erfitt að syngja og klifra í einu,
og ég stóð brátt á öndinni og varð
að þagna. En hann söng án afláts.
— Ég vil, ég vil, ég vil. Mér mið-
aði nú betur, og ég söng nú af og
til með honum. Smátt og smátt
vandist ég á það að syngja og
klifra í einu.
Og allt í einu var ég farinn að
líta bjartari augum á allt, og er
skap mitt hýrnaði, fannst mér
fjallshlíðin ekki vera eins sleip og
aður, þessi grýtta leið var þó alveg
þurr. Mér fannst sem ójöfnurnar
vildu styðja við fótinn, þegar hann
ætlaði að renna. Hinn blái himinn
birtist okkur meir og meir. Hann
birtist eins og lítill lækur sem
stækkar og verður að á, og eins og
áin sem breiðist út og verður að
litlu vatni. Þannig birtist himinn-
inn okkur. Hann óx á lengd og
breidd. Ég óskaði þess af öllu
hjarta, að hann yrði stór eins og
úthaf. Himinninn óx og stækkaði
og stígurinn, sem við gengum varð
greiðfærari, já, svo greiðfær, að
ég hljóp meira að segja stundum
við fót á eftir foringjanum. Ég sá
mér til mikillar undrunar, að hinir
háu og tignarlegu fjallatindar risu
yfir okkur, baðaðir sól.
Rétt neðan undir fjallstindinum
skriðum við yfir lítið gil.
Ljósið þrengdi sér inn í sól-
blinduð augu mín, og þegar ég
opnaði þau aftur, skalf ég í knjá-
liðunum við tilhugsunina um allt
það, sem ég hafði oröið að reyna.
Mér fannst ég vera frjáls og djarf-
ur, þar sem ég stóð í brattri fjalls-
hlíðinni.
Umhverfis okkur var hinn ó-
endanlegi geimur, hið bláa, titr-
andi himindjúp, og fjallstindurinn
reis yfir okkur eins og grönn stöng.
Við vorum aftur komnir í snert-
ingu við himininn. Himininn og
Vjósið. Og svo hófst síðasti áfangi
fararinnar, hin síðasta, bratta og
torsótta ganga á tindinn. Við
klifruðum fet fyrir fet með sam-
anbitnar varir og hvesstar brúnir,
og brátt stóðum við uppi á hinum
sólgljáða, efsta steini. Loftið var
þunnt. Þetta var undarlegt fjall
og undarlegur tindur, og þessum
tindi höfðum við náð með því að
klifra upp þetta bratta og nakta
klettarið, en uppi á tindinum óx
tré í grjótinu, lágvaxið tré með
stuttar, sterkar greinar. Það stóð
þarna uppi og virtist svo ein-
manalegt, og það hélt sér föstum
tökum í fjallið. Hinn svali blámi
himinsins lék í limi þess, og í
krónunni sat svartur fugl og söng
hásan ákærusöng. Hljóður draum-