Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 43

37

*
M O R G U N N
Framliðinn maður sannar sig.
Eftir Ásmund Gestsson.
Ég minnist þoss, að á síðasta fundi síðasta starfstímabils þessa
félags, bar ég fram þá ósk og gerði hana að tilmælum mínum til
viðstaddra félagsmanna, að sem flestir vildu, yfir sumartímann,
hugsa um og safna saman, ýmsu því um dulræn efni, er þeir ættu
í fórum sínum, er annað hvort hafði komið fram við þá sjálfa, eða
hjá öðrum, og sem þeir vissu satt og rétt — að þeir vildu svo síðar
skýra frá slikum atburðum, innan félagsins. Mér er líka sjálfum
nokkuð kunnugt um, að ýmsir búa yfir duldum fjársjóði í þenn
efnum. Að vísu veit ég, að mörg atriði, er hér koma til greina,
geta verið svo nákomin viðkomandi einstaklingum, að jafnvel tor-
velt er um að tala og skýra öðrum frá, og mörg fyrirbrigðin, hvort
heldur þau eiga sér stað í draumi eða vökuvitund, eru, og hljóta
allt af verða sem hver annar helgidómur, að eins fyrir viðkomandi
einstakling, hafa sönnunargildi fyrir hann einan, og geta aldrei
orðið annað. Það þekki ég sjálfur. En hins vegar er ég viss um, að
margt er það, sem í djúpunum leynist, hjá mörgum og jafnvel öll-
um, sem gæti orðið dýrmæt sameign okkar allra, ef leitt væri fram
i dagsljósið og skýrt frá því opinberlega.
Við verðum líka sem'almennast að leggja olckar krafta fram, þótt
skerfurinn kunni að verða misstór. Það mundi létta svo mikið undir
starf hinr.a leiðandi manna innan félagsins, sem hingað til hefir
niest mætt á. Eða getum við búizt við því, að þeir fáu, sem sífellt
starfa og mest og bezt hafa ótrauðir plægt akurinn á þessum svið-
um þreytist aldrei? Varla. Ekki þó svo að skilja, að mér sjálfum
finnist að dragi til þurrðar hjá þeim. Nei, þvert á móti. En sálar-
i’annsóknarstarfið á sér víðan vettvang og er mjög margþætt, og
auk þess er verksvið þess allt af að st^ekka og færast út. Því
meiri þörf er á að sem flestir leggi hönd á plóginn.
Eg minnist þess ennfremur, í þessu sambandi, hversu forsetinn
okkar tók, á sínum tíma, vel undir þessi tilmæli mín á áðurnefndum
fundi, og sem einnig voru í samræmi við þau orð, er hann lét falla
ti! félagsmanna, er hann við endurkosningu, á síðasta aðalfundi
(jan. 1941), ávarpaði fundarmenn og óskaði meira samstarfs frá
þeirra hendi.
Nú langar mig til, með þessu stuttg erindi, sem ég ætla að flytja
hér í kvöld, reyna að gera persónulega afsökun mína og brjóta ís
þagnarinnar, sem yfir okkur mörgum hefir legið, í þessum efnum,
í von um að sem flestir komi á eftir, þótt seinna verði. Margir hafa
frá merkilegum hlutum að segja, ýmist fyrir reynslu sína hjá miðl-
um, eða fyrir eigin reynslu i vöku eða svefni.