Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 121

M O R G U N N
115
<'þekktur gat ég fengið sönnun, sem sannfferði mig. En
nú finn ég, að það væri þæði óþakklátt og ósamþoðið,
að tjá ekki neitt opinþerlega um þá hjálpsamlegu náð,
sem mér hlotnaðist fyrir aðstoð spiritismans.
Sonur minn var endurbætt útgáfa af sjálfum mér.
Það þykir ekki við eiga, að tala um sjálfan sig, en jeg
kemst víst ekki hjá því, til þess að gera skiljanlegt, það
sem ég þykist eiga spiritistum og spiritisma að þakka
og er skylt að ég segi frá því.
Ég er stór maður vexti, en sonur minn var þrjár álnir
og þumlungur, saman rekinn og svo fullkominn Eng-
lendingur sem framast mátti. Hann iðkaði sérstaklega
líkamsíþróttir, var góður sundmaður, góður ræðari,
framúrskarandi að stjórna bifreið og góður knattleika-
maður, í stuttu máli fullkomið hraustmenni. Ég held
ekki, að ég hafi verið talinn skræfa, og þegar ég var 43
ára fékk ég verðlaunapening konunglega mannúðarfé-
’agsins fyrir að bjarga mannslífi. En sonur minn var
algerlega æðrulaus, ók bifreið sinni 106 mílur á klukku-
stund og vélin lék í höndum hans.
Herfrægð. Þegar hann kom til Englands aftur eftir
ófarirnar í Frakklandi, þá sagði yfirmaður hans við mig:
»,Ég mundi fara með honum hvert sem væri, hann vek-
ur öllum traust". Enginn gæti hlotið né í té látið meira
hrós.
Foringjarnir í herdeild hans báru lof á hann með
þessum frægilegu orðum: „Til minningar um hraust
prúðmenni“. Einnig fékk hann mesta lof af yfirfor-
ingja sínum. ,
Eins skaraði hann fram úr í lífsstarfi sínu. Hann
hlaut verðlaunapeninga og lof fyrir læknispróf sín og
hefði óefað orðið mjög góður skurðlæknir, þlað ætlaði
hann að leggja fyrir sig. Forstöðukonan í sjúkrahúsi
lians lýsti því, hvernig hann var þar elskaður af öllum
og sagði: „Hann var læknir alveg á sinn sérstaka hátt“.
Þegar ófriðurinn skall á, var fyrsta hugsun hans að
8*