Morgunn - 01.06.1950, Page 37

MORGUNN
31
Mundi nokkur réttlátur dómari þá hafa dæmt hana til
þess að þola svo undarleg, tilbreytingarlaus og tilgangslaus
örlög? En ef vér gerum hinsvegar ráð fyrir, að þarna hafi
orðið viðskila við hana einskonar skuggi hennar sjálfrar,
sem reiki síðan á þessum stað, meðan hún lifi sjálf ein-
hversstaðar annars staðar hamingjusamara lífi, verður
málið skiljanlegra. Ungfrú Goodrich Freer er gædd sál-
rænni gáfu, og þessvegna hefði hún getað séð slíka skugga-
mynd. En væri ég spurður um, hvernig á því stæði, að
þessi skuggamynd yrði ekki sýnileg nema endur og eins,
hlýt ég að svara, að ég viti það ekki.
Vér höfum frá fyrstu hendi svipað atvik í bók frú Twee-
dales: „Draugar, sem ég hef séð.“
Vitnisburður frú Tweedales er fyrirtaks góður. Frúin er,
eins og konan, sem vér höfum fyrri söguna frá, sálrænum
gáfum gædd, en er jafhliða gædd mikilli heilbrigðri skyn-
semi og skarpri dómgreind, en persónuleiki hennar og að-
staða í þjóðfélagi voru gerir vitnisburð hennar mjög trú-
verðugan. Annaðtveggja verðum vér að gera ráð fyrir um
slíka konu, að hún hafi skyndilega orðið gripin óskiljan-
legri löngun til tilgangslausra lyga, eða þá að hún sé að
segja satt frá þessari reynslu sinni.
Frú Tweedale bjó um nokkurt skeið í gömlu húsi í
vesturhluta Lundúnaborgar. Þá var það um vetrarkvöld,
að hún lá eins og milli svefns og vöku og heyrði skyndi-
lega eins og skrjáfaði í blöðum í herberginu hjá henni.
Hún opnaði augun og sá mann sitja á stóli við eldstæðið.
Hann var klæddur einkennisbúningi, sem hefði getað verið
frá dögum Nelsons, með látúnshnöppum. Hárið var duft-
borið (,,púðrað“) og svart í hnakkanum. Hann starði fast
inn í eldinn og kreisti í hægri hendi sér einhverskonar
skjal. Þetta var hávaxinn og fallegur maður. Hann sat
Þarna klukkustundum saman, og þegar logarnir komu
upp á arinstæðinum blikaði á sylgjurnar og hnappana á
fötum hans. Þegar loks var komið fram undir morgun var
eins og hann leystist smám saman upp, unz hann hvarf.