Morgunn - 01.06.1950, Qupperneq 45

MORGUNN 39
hætt að nota, en hefði á fyrri öldum verið mikið notað af
ríðandi fólki til að komast yfir ána.
Var þarna ekki fundin skýringin? Er það sennilegt, að
þetta fólk, sem sennilega hefur lifað þar nyrðra fyrir
fleiri öldum, væri enn á ferðinni á sínum gömlu hestum
eftir þessum gamla vegi, sem fyrir löngu var grasi gróinn
og lagður niður? Er hitt ekki miklum mun sennilegra,
að með skyggnigáfu sinni hafi frá Guðrún Guðmunds-
dóttir séð þarna eina hinna dularfullu mynda á tjaldi
tímans, sem miklu sennilegra er, að séu aðeins „skuggar
hins liðna,“ endurminningamynd þess, sem einu sinni var?
Aðra sögu hefur frúin sagt mér fyrir skömmu, og
vegna þess að hún er mjög einkennileg ætla ég með leyfi
hennar að láta hana fylgja, þótt sannanagildi hennar verði
ekki tryggt með líku móti og fyrri frásagna, sem vissulega
fékk skemmtilega staðfesting, þegar það upplýstist, að
tjaldið hafði verið við gamla vaðið á Fnjóská.
1 fyrravetur bað vinafólk frú Guðrúnar, ung hjón, hana
að koma heim til sín. Ungi maðurinn, sem er óvenju opinn
fyrir sálrænum áhrifum, kvaðst alltaf verða var einhverra
óþæginda í einu horni dagstofunnar, og þessvegna langaði
þau til að vita, hvers frúin yrði vör á þessum stað.
Þegar frú Guðrún hafði setið nokkra stund andspænis
þessu ónotahorni, opnaðist skyggni hennar og hún sá
óvænta sýn.
Herbergið hvarf henni og þóttist hún stödd hjá stóru
skipi, sem lá við hafnarbakka í erlendri borg. Hún sá, að
með háum „krana“ var verið að ferma skipið af sements-
pokum. Niður hafnarbakkann sá hún koma ungan og
glaðlegan mann. Hann virtist vera skipverji á þessu skipi.
Um leið og hann stökk yfir borðstokkinn féll einn sements-
pokinn úr „krananum." Hann lenti á ungamanninum, sem
féll á þilfarið og lá þar í blóði sínu og virtist dáinn.
Sýnin var ekki lengi, en hvað var þetta?
Er hugsanlegt, að þarna hafi frúin séð eina af hinum
dularfullu myndum, sem festast í eterinn og halda áfram