Fréttablaðið - 24.05.2011, Blaðsíða 31

ÞRIÐJUDAGUR 24. maí 2011 23
Dans ★★★
Við sáum skrímsli
Sýning Shalala, unnin í samvinnu
við Listahátíð í Reykjavík og Þjóð-
leikhúsið. Listrænn stjórnandi:
Erna Ómarsdóttir.
Kassinn, Þjóðleikhúsinu
Það þarf ákveðinn andlegan
undirbúning áður en farið er
á sýningar Ernu Ómarsdóttir
vegna þess hvað ljótleikinn spil-
ar þar stórt hlutverk bæði í efni
og formi. Sýningin Við sáum
skrímsli er hér engin undantekn-
ing. Verkið fjallar um hvernig
manneskjan getur umbreyst í eins
konar skrímsli (monster) og misst
sjónar á siðferðislegum gildum
mannlegs samfélags. Efnið er
kynnt í frásögnum (á íslensku til
tilbreytingar) sem Erna flytur á
sviðinu. Hreyfingarnar og fram-
vinda verksins kallast á og lýsa
þessum hrottalegu sögum.
Ólíkt því sem ætla mætti var
form verksins miklu fegurra en
efni þess. Sjónrænt var verkið
sterkt og öll umgjörð til fyrir-
myndar. Lýsingin var hrein og
tær og reykurinn sem oft er við-
kvæmur í notkun læddist inn
á sviðið aðeins þegar hans var
þörf. Búningarnir voru vel hugs-
aðir og leikmyndin í lokin sniðug.
Leikmunirnir gáfu verkinu aukna
vídd og voru vel nýttir. Dansinn
sem slíkur var áhugaverður og
út frá lögmálum danssmiðanna
voru margar skemmtilegar lausn-
ir eins og hvernig sítt hár þátt-
takendanna fékk hlutverk í dans-
inum og hvernig hendurnar voru
nýttar.
Frammistaða flytjendanna var
fín. Lovísa Ósk Gunnarsdóttir og
Sigríður Soffía Níelsdóttir voru
ekki áberandi en fylltu samt mjög
vel upp í sviðið þegar þær döns-
uðu. Ásgeir Helgi Magnússon fékk
bæði að láta ljós sitt skína í dansi
og atriðum sem kröfðust meiri
leikrænnar tjáningar. Dúettinn
hans við ljáinn var áhrifamik-
ill sem og atriðið með höndun-
um. Valdimar Jóhannsson sem
þreytti frumraun sína sem dans-
ari í dansverki skilaði sínu með
prýði enda var hlutverkið hans vel
sniðið að getu hans. Hann notaði
röddina skemmtilega og tónlistin
sem var hans hugarfóstur passaði
vel við stemmingu dansverksins
hverju sinni.
Erna Ómarsdóttir var aðallega
í hlutverki sögumanns í þetta
sinn. Hún söng og sagði frá auk
þess að taka stutta dansspretti.
Hún hefur náð góðu valdi yfir
röddinni bæði þegar hún syng-
ur, talar og öskrar og komst vel
frá sínu. Eina hlutverkið sem
ekki virtist útpælt var hlutverk
Sigtryggs Bergs Sigmarssonar.
Hann var með í flestum senunum
og stóð sig ágætlega en hlutverkið
var lítilvægt og ekki vel hannað
fyrir óþjálfaðan dansara.
Hryllingsþema hefur verið
mikilvægur þáttur í listsköpun
alla tíð. Hryllingurinn ögrar og
ógnar hversdagslegu lífi áhorf-
andans og skapar honum mögu-
leika á að upplifa spennu og finna
fyrir tilfinningum sem fyrirfinn-
ast ekki í daglegu lífi í flestum
tilfellum, sem betur fer. Sýningin
Við sáum skrímsli var hryllings-
stúdía en hana vantaði spennu til
að geta talist hryllingssýning.
Útfærsla og úrvinnsla frásagn-
anna var of yfirborðskennd og
ósamræmi á milli hrottalegs efn-
isins og ljóðrænnar framsetning-
arinnar. Þetta ósamræmi hefði
getað verið mjög sterkt og þver-
sagnarkennt en náði því ekki.
Form sýningarinnar var aftur á
móti vel heppnað og hægt að njóta
hreyfinganna og sviðsetningar-
innar. Sesselja G. Magnúsdóttir
Niðurstaða: Vel formuð sýning en
hnökrar í útfærslu og úrvinnslu draga
hana niður.
Ljóðrænn óhugnaðurTónlist ★★★★★
Jonas Kaufmann með Sinfóníuhljómsveit Íslands
Listahátíð í Reykjavík
Flutt í Hörpu
Brjálaðir tónleikagestir
Það er ekki nóg að hafa
flotta rödd og geta sungið
sterkt. Menn verða líka
að vera músíkalskir. Hafa
næma tilfinningu fyrir
skáldskapnum og öllum
blæbrigðum hans. Og
kunna að miðla honum til
áheyrenda.
Þriðju tónleikarnir sem
ég fór á í Hörpu voru
haldnir á laugardaginn,
á Listahátíð í Reykjavík.
Sinfónían spilaði þar við
söng þýska tenórsins Jonas
Kaufmann, sem er einhver sá magnaðasti um þessar mundir.
Hvað er svona magnað við hann? Jú, strax á fyrstu tónum aríu úr Toscu
eftir Puccini var ljóst að Kaufmann er með einstaklega fallega rödd. Hún var
hlý og breið, tær og sterk; það var einhver fylling í tóninum sem unaðslegt
var að upplifa. Og tilfinningin í túlkuninni var ekta, rómantíkin alger, full af
ástríðum. Blæbrigðin í söngnum voru fallega mótuð, veikir tónar þéttir og
nákvæmir, sterkir tónar óheftir og glæsilegir.
Valdið yfir styrkleikabrigðum var algert. Kaufmann lét tónana, þegar við
átti, deyja út í lok hendinga, sem er vandasamt. Það var frábærlega vel gert,
raunar alveg fullkomið.
Sinfónían var líka flott. Hún hljómaði fallega á hinum tónleikunum sem
ég hef farið á í Hörpu, en ekki eins og nú. Fiðlurnar voru unaðslega mun-
úðarfullar, ef hægt er að nota það orð. Og slagverkið var öflugt og ómandi,
en ekki um of. Sellóin voru skemmtilega safarík og blásararnir voru hreinir
og í hæfilegu jafnvægi við allt annað. Heildarhljómurinn var í senn tær, en
líka voldugur.
Stjórnandi að þessu sinni var Peter Schrottner. Hann hefur mikla reynslu
úr óperuheiminum, hefur m.a. stjórnað á Wagner-hátíðinni í Bayreuth.
Það var auðheyrt á tónleikunum. Nokkrir óperuforleikir voru á dagskránni,
fyrst úr óperunni I vespri siciliani eftir Verdi. Forleikurinn var óvanalega flott
byggður upp. Stígandin var markviss og spennuþrungin, og hápunktarnir
svo yfirgengilegir að mann langaði til að standa upp og æpa. Sömu sögu
er að segja um hina forleikina, sem spönnuðu vítt svið, allt frá djúpum, en
háleitum Wagner yfir í léttmeti eftir Zandonai og Ponchielli.
Að standa upp og æpa, já. Það var einmitt það sem flestir áheyrendur
gerðu í lok tónleikanna. Satt best að segja man ég ekki eftir annarri eins
stemningu á klassískum tónleikum á Íslandi. Áheyrendur gengu gersamlega
af göflunum! Kaufmann var klappaður upp hvað eftir annað, og söng hvorki
meira né minna en fjögur aukalög. Þetta voru ótrúlegir tónleikar.
Ljóst er að tónlistarlífið í Hörpu byrjar vel. Jónas Sen
Niðurstaða: Algerlega frábær skemmtun með stórkostlegum listamanni.
MYND/HÖRÐUR SVEINSSON