Morgunn - 01.06.1971, Blaðsíða 78

72
MOEGUNN
hafi hún vitað, að hún myndi, eftir langa hið, finna einhvern,
sem ætti eftir að hafa mikla þýðingu fyrir líf hennar. Hún
lýsir því með þessum orðum: „Það var eins og þetta hrytist
allt í einu upn úr undirvitundinni, engu líkara en einhver
innri rödd fullvissaði mig um það, að enginn þeirra, sem ég þá
átti að vinum eða umgekkst, hefði neina þýðingu fyrir framtíð
mina, en að ég skyldi biða eftir sambandi, sem yrði mér m jög
mikilvægt, og ekki eingöngu að ég yrði að bíða, heldur hlyti ég
að bíða mjög lengi.“ Hálffertugur kom svo A frá útlöndum og
kynntist B í opinberu samkvæmi í fyrsta sinn. Báðum var þeg-
ar ljóst, að þessi kynning var afar mikilvæg fyrir þau bæði, og
þareð þau hafa nú verið gift í rúman aldarfjórðung má segja,
að samband þetta hafi staðizt próf sitt til hlýtar. Einu eða tveim
árum áður en þau kynntust, varð hún fyrir undarlegri reynslu
i vakandi ástandi. Hún segir frá því með þessum orðum:
„Ég komst allt í einu úr sambandi við umhverfi mitt og virt-
ist ég vera á öðrum stað og í öðrum tíma, sem kynni að geta
hafa verið Bretland á miðöldum eða eitthvert land í Norður-
Evrópu. Eg lá í rúmi og vissi, að ég var að dauða komin. Ég
hafði fætt barn, sem ég vissi að ég mundi aldrei fá augum litið.
Herbergið var mjög stórt. Að nokkrum hluta var þar moldar-
gólf. Rúmið, sem ég lá í, var á upphækkuðum palli nálægt
dyrunum.
Eg heyrði mikinn ys og mannamál fyrir utan. Ég vissi, að
eiginmaður minn var þar og að hann var að leggja af stað í
mjög hættulegt ævintýri. Hann var að takast á hendur von-
lausa ferð fyrir konung sinn, og fólkið var að hvlla hann. Hann
kom inn til þess að kveðja mig og kraup við beð minn, yfir-
kominn af harmi. Við vissum bæði, að við mundum ekki sjást
aftur í þessu lífi. Aðskilnaðurinn var ákaflega sár, og þegar
sýnin hvarf mér, grét ég sáran. Mér fannst ég hafa gengið
gegn um þessa hörðu raun í annað sinn.
Þegar sýnin hvarf mér, var ég hálfrugluð, þvi ég þekkti engan
sem gæti hafa verið þessi maður. Þegar ég seinna fór að hugsa
um þetta, fór ég að brjóta heilann um það, hvort það kynni að
hafa verið maður, sem ég þekkti þá vel, því að í fyrsta sinn