Morgunn - 01.06.1971, Blaðsíða 36

30
MORGUNN
drottnun annarra; að komast úr fátæktarbaslinu og aumingja-
skapnum, sem hefur verið menning þeirra til fyrirstöðu; að
afla sér svo mikillar menntunar, að gáfurnar, sem faðir þeirra
á himnum hefur gefið þeim, fái að njóta sín; að rækta sina ást-
kæru, dýrlegu ættjörð, svo hún fái notið sin líka; að útrýma
áfengisbölinu úr landinu, svo það sjúgi ekki lengur magn úr
þjóðinni og geri aldrei neinn Islending að villidýri; að tryggja
sér það, að aldrei geti þrifizt í þessu landi annað en réttlát og
mannúðleg og frjálslynd og þjóðrækin stjórn. Hlutverkin hafa
komið unnvörpum. Og öll eru þau mikilvægari en svo, að við
getum út yfir það séð. Ekki aðeins fyrir þetta líf. Sjálfsagt
liggja óslitnir þræðir frá þeim inn á eilífðarlandið. Fráleitt
stendur okkur mönnunum á sama, þegar þangað er komið,
hvernig við höfum innt af hendi þau menningarhlutverk, sem
okkur var trúað fyrir hér, þó að þau hlutverk séu að ytri ásýnd-
um eingöngu tímanlegs eðlis.
En það þori ég að fullyrða, að ekki er minna vert um það sér-
staka hlutverk, sem okkur hefur nú verið á hendur falið, en um
nokkurt hinna. Það er ekki minna vert um vissuna um annað
æðra andlegt líf en um það að koma vel ár sinni fyrir borð í
þessu lífi. Það er ekki minna um það vert að taka burt brodd
dauðans, gera dauðann að engu, en um það að rækta jörðina.
Það er ekki minna vert um það, að þjóðin geti stöðugt fengið
kærleiksgeisla annars heims inn í líf sitt en að bæta verzlun-
ina. Það er ekki minna vert um það að leggja brú milli þessa
heims og annars heims en að brúa vatnsföllin hér á landi. Það
er ekki minna varið í vissuna um það, að algóður og almáttugur
guð er áreiðanlega faðir okkar og sleppir aldrei af okkur hend-
inni, hvorki í lífi né dauða, en um hitt að verða auðugur maður.
Jesús grét, þegar hann fór ofan Olíufjallið. Mitt í fögnuði
lærisveina sinna, þegar þeir breiddu klæði sín á veginn, þegar
þeir voru að lofa guð með hárri raust, þegar þeir voru að blessa
konunginn, sem kom í nafni drottins, þegar þeir fundu friðinn
á himni og dýrðina í upphæðum — þá grét hann, af því að
hann vissi, að þjóðin þekkti ekki sinn vitjunartíma, að hún ætl-
aði ekki að sinna kölluninni, að hún ætlaði að svíkjast undan