Jazzblaðið - 01.09.1951, Blaðsíða 17

það bil að leg-gja af stað í sigurför sína
um heiminn, og magnaðist dag frá degi.
Þá sögðu spekingarnir, að þetta væri stríðs-
fyrirbrigði, sem orsakaðist af spenntum
taugum. Eftir stríðið var ástæðan laus-
'ungin, sem fylgdi í kjölfar þess.
Þegar jazzinn var upp á sitt bezta í
Chicago á valdatímum Al Capone, varð til
hið ágæta orðtak jazz is crime and crime
is jazz. Svo var Capone stungið inn, en
jazzinn hélt áfram að blómgvast þrátt fyrir
það, amerískar hljómsveitir ferðuðust um
heiminn, Bechet lék í Moskvu og Whether-
ford í Shanghai. Á árunum 1930 til 1940
hélt jazzinn áfram að dafna jafnt og þétt,
þrátt fyrir mótmæli frægra manna, en
einnig tóku að rísa upp málsmetandi menn,
sem gerðust verjendur hans á ýmsan hátt.
Þegar Ellington kom í hljómleikaferð til
Bretlands 1933, var honum tekið eins og
hertoga, Constant Lambei't hljómsveitar-
stjórinn ágæti sagði þá við unga, brezka
komponista, sem sömdu fyrir 100 manna
hljómsveitir, og þótti takast misjafnlega,
You ought to be ashamed of yourself, look
what Ellington does whith 15, þið ættuð
að fyrirverða ykkur, sjáið hvað Ellington
gerir með 15 mönnum. Frægir tónlistar-
menn í Bandaríkjunum fóru að láta hafa
eftir sér ummæli í þá átt að jazzinn væri
hreynt ekki svo afleitur. En andstæðingar
jazzins þreyttust ekki á að spá honum
dauða, og í síðasta stríði var lausung æsku-
lýðsins jazzinum að kenna. Það er óþarfi að
telja meira upp, jazzinn þefur í sér það
lífsmagn, að hann verður ekki kveðinn nið-
ur á næstunni með mótmælum einum sam-
an. Hitler og co. bönnuðu hann á sínum
tíma, en þegar innrásin var gerð á megin-
landið 1944, var útvarpað Fats Waller
músik yfir innrásarflotann, enda heppnað-
ist hún vel, að því talið er, en Hitler er
úr sögunni.
Nýlega heyrði ég þýzka jamsession í út-
varpinu, og þar skeði margt skemmtilegt,
og þar var góður bop pianisti að nafni Max
Reger, og kvenmaður frá Leipzig spilaði
boogie.
Sem sagt, jazzinn er við hestaheilsu um
allan heim, og nú er búið að stofna hér
jazzMúbb.
Það var látið á þrykk út ganga fyrir
nokkrum mánuðum, að ég ætlaði að flytja
hér erindi um erlenda jazzklúbba. Sannast
að segja er þekking mín á erlendum jazz-
klúbbum ákaflega takmörkuð, næstum núll,
ég hef aðeins einu sinni komið í einn slík-
an, það var í London í hittifyrra. Þá mun-
aði minnstu að mér yrði varpað á dyr með
full musik, af því að ég í fáfræði minni
dyrfðist að halda því fram við einn með-
limanna, að Kenny Baker væri góður tromp-
etleikari, og einnig hefði ég gaman af
Dizzy. Þetta var nefnilega Dixiland klúbb-
ur, sem viðurkenndi ekkert af því, sem
skeð hefur í jazzheiminum eftir 1925. Louis
kallinn Armstrong var þarna just another
trompetist. Mér datt það snjallræði í hug,
að segja að ég hefði heyrt ágætar King
Oliver plötur, og hlaut að launum smá-
fyrirgefningu og leyfi til að dveljast á
staðnum. Þarna var danjað, það var mest
æskufólk og sá ekki vín á nokkrum manni
eins og vera ber, skemmtið ykkur án á-
fengis, S.G.T., og bandið sem lék var í
sjálfu sér ekki svo afleitt, en svo fárán-
lega konservativt, að kontrabassaleikarinn
hafði til dæmis ekki nema þrjá strengi á
bassanum. Nú má víst ná góðum árangri
með þremur strengjum, en mig grunar að
bassistinn hafi einhvern tíma heyrt sögu-
sagnir af því, að einhver ágætur kontra-
bassisti í New Orleans hafi á sínum tíma
notað þrjá strengi. Negrinn var auðvitað
blankur og átti ekki fyrir f.jórða strengn-
um. En á þessum stað voru það lög, sem
skeð hafði í New Orleans um aldamótin.
Þarna voru til sölu jazzblöð og keypti ég
nokkur í fátækt minni. En þegar ég fór
að lesa þau, kom í ljós, að þar var næsta
gatzífaíif 17