Jazzblaðið - 01.09.1951, Blaðsíða 22

til að einleikarinn fengi tækifæri til að
aýna hvað hann gæti, en hann er samt í
stöðugri framför.
,,Rubato“ — chorus í sólólagi Magnúsar
Péturssonar, „I surrender dear“, var prýði-
lega leikinn og" þar á M. P. heima. Guð-
mundur trommuleikari og Jón bassi léku
með Magnúsi áframhaldið, sem var í „jump-
tempó“, en þar var leikur Magnúsar nokk-
uð harður.
Þá bættist Gunnar Ormslev í hópinn með
„Deep Purple“. Tónninn hjá honum var
nokkuð hrjúfur í byrjun. „Breakið11 hjá
honum og bassanum út í jump-tempóið og
einnig í endirnum gerðu góð blæbrigði. —
Aukalagið „How high the motJn“ fékk góða
byrjun hjá Gunnari, bæði tónn og fraser-
ing var falleg. En í öðrum chorus slapp
gamli „ragtime“-púkinn inn hjá Magnúsi
og gerði það að verkum að áframhaldið
varð bæði óákveðið og hljómlaust. Enn
bættist við og nú Jón Sig. trompetleikari
og Gunnar Egilson með klarinetið. Lagið,
sem leikið var, hét „As long as I live“ með
Gunnari Egils sem einleikara. Þetta var nú
til að hæðast að hlutunum. Gunnar átti
minnst í laginu af framlínunni. Hann lék
þarna Goodman-stælingu, fram úr hófi and-
lausa. Jón og Ormslev áttu báðir miklu
betri sólóar. Jafn andlaus stæling var auka-
lagið „Out of nowhere".
Nú kom Björn inn og Gunnar Egils út
og lék hljómsveitin þannig skipuð „Sid’s
bounce“. Björn hefur verið með lag þetta
áður á hljómleikum, það var mjög vel leik-
ið nú. Smekklegar sólóar og eins góður
samleikur hjá hljómsveitinni. Útsetning'in
af laginu bar af og mætti Björn hafa meira
af slíku. Nú léku þeir aftur átta og var
það „East of the sun“. Lagið var nokkuð
langdregið og of mikið um of-útsett hljóm-
sveitarsamspil og of litið um sólóar.
„Blue Acara“ var sæmilega vel leikið, þó
að fyrsti altó væri ekki alveg með á nót-
unum, og sólóin hjá honum væri út í loftið,
en hann var reyndar utangátta allt kvöldið.
í „Sloppy Joe“ átti Björn sína beztu sóló.
Anægjulegt var að heyra hvað Guðmundur
lyfti undir hljómsveitina með sínum takt-
fasta rhythmaleik.
Dixieland útsetningin á „Royal Garden
Blues“ var hvorki fugl né fiskur, en í
„Muskat Rarnble" brá hins vegar.fyrir hin-
um létta Dixielandleik hljómsveitar Björns,
sem lék í Listamannaskálanum 1945—1946.
Ormslev vár ágætur, en Jón trompetleikari
flækti bop-fraseringum inn á milli, en slíkt
á ekki við í Dixieland útsetningu.
Dægurlagið „If“, sungið af Birni, var
næst. Þá tók við „Perdidio", en þar var
fyrsti altó ekki heldur með og „andi Park-
ers ekki nálægur“. I þessu lagi og öðru
fylr á hljómleikunum lék Björn ekki með,
hefði hann átt að athuga að velja útsetn-
ingar þar sem trombón-rödd var með.
Næst gat að heyra lítið laglegt lag eftir
Steve Race, „Quintessence“. Hljómsveitin
íék lagið mjög vel, mjög veikt miðað við
það, sem á undan var komið. Þarna átti
Ormslev prýðilega sóló, líklega bezta sólóin
hans þetta kvöldið. „Quite please“, ágæt-
lega útsett lag eftir Sy Oliver, byggt upp
sem trommusóló. Þetta virtist vera há-
punktur hljómleikanna, því það varð að
endurtaka lagið. Lófatakið gaf til kynna,
að hlustendur vildu fá meira af svo góðu,
svo að hljómsveitin lék „Tea for two“. Guð-
mundur R. Einarsson á miklum vinsældum
að fagna, enda lék hann sinn part með
ágætum, þó hann fari nokkuð oft út fyrir
takmörkin hvað hávaða í sólóum snertir.
Að endingu söng kvartett úr hljómsveit-
inni dægurlagið „Good luck“ good health,
Good bless you“.
Það sem mest háði hljómleikum þessum
var hið fljótfærnislega val útsetninga fyrir
stóru hljómsveitina. Þær eru gripnar sitt
úr hvorri áttinni, stíllinn varla eins a
Framh. á bls. 23,