Jazzblaðið - 01.09.1951, Blaðsíða 18

lítill fróðleikur um jazz, efnið var að mestu
leyti æfintýri frá New Orleans, og skamm-
ir um aðra jazzklúbba, stefnu þeirra og
skoðanir, og sannað var með óyggjandi rök-
um, að ýmsir jazzleikarar, sem ég hafði
hingað til talið í fyrsta flokki, vissu ekki
meira um jazz en Gene Autry.
Ég mundi þá eftir nokkrum Bretum, sem
ég kynntist hér á stríðsárunum. Þeir vildu
helzt ekki heyra neitt annað en það sem
leikið var Chicago á árunum 1926 til 1930,
N. B. af hvítum jazzleikurum. Þessir vin-
ir mínir hafa nú vafalaust gengið í félag,
sem hefur það boðorð efst á stefnuskrá
sinni, að berjast fyrir Chicago-jazz, en gegn
öllu öðru. Svo eyða þeir sínum síðasta eyri
til að skamma aðdáendur Count Basie og
Charlie Parker. Ég geri ráð fyrir að í
Bretlandi séu nú starfandi nokkur hundruð
jazzklúbbar, sem vinna mikið og gott starf
í þágu jazzins, en mikið af starfsorku
þeirra fer til hemaðar, þeir standa í stöð-
ugu stríði sín á milii, alltaf að berjast
fyrir Bunk Johnson á móti Armstrong,
fyrir Benny Goodman á móti Pee Wee
Russel, fyrir Herman á móti Kenton, fyrir
Muggsie Spanier^á móti Gillespie. Sumir
berjast fyrir litlum hljómsveitum á móti
stórum, það er álíka tamt.
Nú vill svo til, að enda þótt jazzinn sé
fæddur og uppalinn í Bandaríkjunum, þá
voru það ekki Bandaríkjamenn, sem fyrst-
ir tóku að tala og rita í alvöru um þessi
mál, heldur Evrópumenn. Meðal hinna
fyrstu má eflaust telja Belgann Panna-
ssie og Frakkann Delaney. Þeir voru löng-
um miklir mátar og hafa báðir lagt margt
gott til málanna, þó eflaust megi lengi
deila um ýmsar fullyrðingar þeirra. Svo
kemur be-boppið. Delaney viðurkennir það,
Pannasie ekki, mér er sagt að þeir séu
hættir að talast við. Hafi þeir hitzt á jazz-
hátíðinni í París í sumar, hafa þeir í mesta
lagi tekið ofan og bukkað, en tæplega meir.
Sidney Bechet og' Charlie Parker hafa
vafalaust rabbað þar saman i mesta bróð-
erni yfir kaffibolla. Ástandið á meginland-
inu virðist sem sé svipað og í Bretlandi og
ég sé ekki betur en í Bandaríkjunum verði
hið sama uppi á teningnum. Ég átti einu.
sinni Esquire jazzbók. Þar voru birt úr-
slit í skoðanakönnun, sem fram hafði far-
ið meðal þekktra jazzfrömuða, ritstjóra
tímarita, blaða og svo framvegis. Þeir voru
látnir velja uppáhalds jazzleikara sína,
hljómsveitir og plötur. Ég man að einn
þeirra átti engan uppáhalds saxófónleik-
ara, því hann taldi saxófón ekki meðal jazz-
hljóðfæra, trompetleikarinn hans var dáinn,
sömuleiðis klarinetleikarinn, hann valdi af-
gamlan banjoleikara, píanista og bassista,
sem vísast er að hafi aldrei átt nema fyrir
tveimur strengjum, en hann átti enga upp-
áhaldsplötu, því að hann taldi að ekki hefði
verið leikinn jazz eftir að grammofónninn
var fundinn upp. Hvaða álit þessi maðui'
hefur á hljómsveit Kentons, er ekki gott
að vita.
Já, þetta er nú ljóta ástandið munið þið
segja, endar þetta ekki með heimsstyrjöld.
Væri ekki bezt að láta Öryggisráðið sker-
ast í leikinn og banna alla jazzklúbba.
Svo alvarlegt er það nú ekki, menn hafa
alltaf verið að rífast um músik og svo mun
enn verða, ég held að þessi hamagangur í
jazzspekingum sýni bara, að menn telji
hann einhvers virði, menn láta ekki svona
út af engu. En ég tel að það sé ekki rétt
að eyða mikilli orku í flokkadrætti í jazz-
heiminum, við eigum að hlusta án fordóma
á allan góðan jazz, gamlan og nýjan og'
rökræða með hátíðlegri stillingu, menn hafa
auðvitað sínar skoðanir, en við skulum vai'-
ast alla sérvisku. Ég er nefnilega ekki á
sömu skoðun og maðurinn, sem sagði blues
is blues and bop is bop and never the tvain
shall meet. Ég álít, að allur hinn dásam-
legi jazz, sein við heyrum í dag, sé aí
sömu rótum runninn, margvíslegar greinar
18 ^azzhfaíit