Morgunblaðið - 08.01.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 2009
Fyrsta minning mín
um Lúlú er frá jólun-
um 1957, en þá var
von á Badda bróður mínum heim
með kærustuna sína. Ég var full eft-
irvæntingar, enda búin að sjá og
finna að bróðir minn var yfir sig ást-
fanginn. Ég gleymi ekki hve falleg
og glæsileg Lúlú var þegar hún kom
og enn man ég nákvæmlega hvernig
fallegi kjóllinn sem hún klæddist leit
út. Bróðir minn, sem var 15 árum
eldri en ég og mitt eina systkini, gaf
mér þessi jól stóra og fallega brúðu
sem hann keypti handa mér í Am-
eríku, og brúðan var skírð Brynja, í
höfuðið á Lúlú, sem hét fullu nafni
Guðlaug Brynja.
Vegna starfa bróður míns og bú-
setu fjölskyldu hans erlendis í
fjöldamörg ár, voru samskiptin ekki
mikil framan af. Það má því segja að
ég hafi ekki kynnst Lúlú að ráði
fyrr en eftir að þau fluttu alkomin
heim stuttu áður en Baddi bróðir
minn veiktist alvarlega, en hann lést
aðeins 58 ára gamall og var okkur
öllum mikill harmdauði.
Lúlú og Baddi bróðir minn voru
skólafélagar í Gagnfræðaskólanum
á Ísafirði og kynntust því ung. Þau
voru þó ekkert að flýta sér að rugla
reitum sínum saman, Baddi fór í
Samvinnuskólann og Lúlú í Íþrótta-
kennaraskólann og einnig í Hand-
Guðlaug Brynja
Guðjónsdóttir
✝ Guðlaug BrynjaGuðjónsdóttir,
jafnan kölluð Lúlú,
fæddist á Siglufirði
23. febrúar 1935. Hún
andaðist á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli á
aðfangadag jóla, 24.
desember, síðastlið-
inn og var útför henn-
ar gerð frá Áskirkju
7. janúar.
íða- og myndlistar-
skólann. Lúlú kenndi
íþróttir í nokkur ár og
einnig lagði hún stund
á myndlist og eftir
hana liggja margar
fallegar myndir. En
þegar Badda bauðst
starf hjá Sambandi ís-
lenkra samvinnu-
félaga í Bretlandi,
ákvað hún að fylgja
manni sínum þangað
og síðar til Bandaríkj-
anna. Við tóku bar-
neiginir og barnaupp-
eldi ásamt því að vera oft í
gestgjafahlutverki sem fylgdi starfi
eiginmannsins. Lúlú var ákaflega
dugleg kona og gerði allt af miklum
myndarskap. Hún og Baddi voru
alla tíð afar samrýmd hjón og því
var missir hennar mikill þegar hann
féll frá. Undanfarin ár hafa verið
erfið og það hefur verið átakanlegt
að horfa upp á hvernig Alzheimer-
sjúkdómurinn lagði þessa glæsilegu
konu að velli, andlega og líkamlega.
Síðasta rúma árið bjó Lúlú á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli, þar sem hún
fékk hlýja og góða ummönnun, en í
mörg ár bjó Brynja, dóttir hennar
með henni og annaðist móður sína
af mikilli umhyggju.
Ég votta börnum Lúlúar, tengda-
börnum og barnabörnum innilega
samúð og bið þeim blessunar. Einn-
ig Jóhönnu, systur hennar, en þær
voru mjög nánar og bræðrum henn-
ar og þeirra fjölskyldum.
Guð blessi minningu Lúlúar mág-
konu minnar og Badda bróður míns.
Ásgerður
Við áttum yndisleg uppvaxtarár í
„faðmi fjalla blárra“ – Lúlú, Maddý
og Lára. Við urðum strax á fyrsta
degi barnaskólans óaðskiljanleg
þrenna – bundumst órjúfanlegum
vináttuböndum. Síðar á ævinni höfð-
um við oft á orði hvílík gæfa það var
að fá að alast upp á stað eins og Ísa-
firði, þar sem allt til frístunda, gam-
ans og íþróttaiðkana er innan seil-
ingar og flest í göngufæri.
Félagslífið var í miklum blóma og
minningarnar hrannast upp. Við í
berjamó, hjólatúrum, útilegum,
handbolta, skíða- og skautaferðum
og við á fullu í skátahreyfingunni og
alltaf að fitja upp á einhverju nýju í
skemmtanalífi skólanna okkar. Að
loknum skóladegi var oft farið í
„danskan“, leik sem var fólginn í því
að kasta boltum á vegg og grípa og
náðum við allar töluverðri leikni
með fjóra bolta í takinu.
Lúlú skaraði snemma fram úr í
ýmsum íþróttagreinum og hafði til
þess alla burði, hávaxin og glæsileg.
Aðeins 13 ára gömul setti hún Ís-
landsmet í hástökki kvenna og hélt
hún Íslandsmeistaratitlinum um
langt árabil. Hún lauk landsprófi á
Ísafirði vorið 1951, en um haustið
flutti hún til Reykjavíkur með fjöl-
skyldu sinni. Bekkjarsystkini henn-
ar fengu frí úr skóla til að fylgja
henni á báti út að sjóflugvél sem
lenti á pollinum. Hún var kvödd með
söknuði og líklega ekki síst af þeim
bekkjarbróður sem síðar varð eig-
inmaður hennar, Guðjóni B. Ólafs-
syni.
Lúlú ákvað mjög ung að verða
íþróttakennari, en aldurstakmark í
Íþróttakennaraskóla Íslands á
Laugarvatni var 18 ár. Hun sneri
sér því í millitíðinni að öðru áhuga-
máli sínu og innritaðist í Myndlista-
skólann, en þaðan lauk hún síðar
teiknikennaraprófi. Nítján ára göm-
ul útskrifaðist hún sem íþróttakenn-
ari og starfaði farsællega sem slíkur
í níu ár.
Leiðir okkar þriggja vinkvenn-
anna lágu svo aftur saman eftir tví-
tugt í Reykjavík og var þá strax
stofnaður saumaklúbbur með fleiri
konum frá Ísafirði, uns leiðir skildi á
ný. Maddý fluttist alfarið til Banda-
ríkjanna, en Lúlu átti heimili í Bret-
landi í fjögur ár og síðar Bandaríkj-
unum um 16 ára skeið – en alltaf var
hvert tækifæri notað til að hittast.
Vegna starfa eiginmanns síns og
búferlaflutninga í tengslum við þau
hlaut hún að segja skilið við sitt ósk-
astarf. Við tóku húsmóðurstörf á
barnmörgu og afar gestkvæmu
heimili. Allt leysti hún af höndum
með glæsibrag, af þeirri vandvirkni
og kostgæfni sem henni var lagið.
Hún mátti hvergi vamm sitt vita og
umhyggjusamari móðir verður vart
fundin. – Það var ólýsanlega erfitt
áfall fyrir Lúlú og börnin þeirra
fimm þegar Guðjón féll frá aðeins 58
ára að aldri. Hann sem var ljúfur
lífsförunautur og traust kjölfesta
fjölskyldunnar.
Fyrir nokkrum árum tók minn-
istap að þjá hana og í þeim raunum
reyndist Brynja dóttir hennar ómet-
anleg stoð og sýndi fádæma fórnfýsi
og kærleika við umönnun móður
sinnar uns yfir lauk. – Við horfum á
eftir góðri konu með sorg í hjarta.
Börnum Lúlúar og fjölskyldum
þeirra vottum við Stefán okkar
dýpstu samúð og biðjum þeim guðs-
blessunar.
Lára Kr. Samúelsdóttir.
Við Lúlú vorum jafnaldrar og í
sama bekk í barnaskóla á Ísafirði.
Ég minnist þess, að hún var há og
grönn og létt á fæti með ljósa lokka
og andlitsfríð, ákveðin á svip en fá-
skiptin. Snemma vakti athygli hve
hún var flink að teikna. Það festist
mér í minni.
Að því kom að hópurinn fluttist í
gagnfræðaskólann. Þar bættist í
bekkinn strákur úr Hnífsdal, Baddi
var hann kallaður, hét fullu nafni
Guðjón Baldvin Ólafsson. Hann
leigði herbergi á Engjavegi,
skammt frá mínu heimili, og varð
úr, að við fylgdumst oftast að í skól-
ann á morgnana. Þá hittumst við fé-
lagar venjulega framan við Sjónar-
hæð þar sem bjuggu Lúlú og
fjölskylda. Stundum slóst hún líka í
hópinn, alltaf prúð og ekki ýkja mál-
gefin. En við vorum öll á sama báti.
Mikið var spjallað hvernig sem
viðraði, Baddi jafnan eldhress og
örvandi. Þegar Lúlú var samferða
vorum við á lægri nótum, með okkur
öllum tókst þó góð vinátta. Hún
kvaddi Ísafjörð 16 ára þegar fjöl-
skyldan flutti suður. Og síðar fór
Baddi líka suður, settist í Samvinnu-
skólann.
Það fréttist, að syðra hefði Baddi
aftur byrjað að labba með Lúlú,
þeim göngutúrum lyktaði loks með
hjónabandi. Þá var ég líka kominn
suður og vel upplýstur af vini mín-
um. Æ síðan voru þau mér sem óað-
skiljanleg eining: Þau voru eitt. Alla
tíð.
Eftir skólagöngu gekkst Baddi
Sambandinu á hönd. Hlutverk hans
þar óx með árunum bæði heima og
erlendis; starfið krefjandi og álagið
á eiginkonuna ærið á köflum. Fjöl-
skyldan fór líka stækkandi; fyrsta
barnið fætt 1960, þau urðu fimm.
Jafnan talið mikilvægt að hafa
heimilið opið samskiptaaðilum
Badda. Í búskapnum utanlands var
Lúlú eilíft að sinna gestum, jafnvel
hópum. Jafnframt stjórnaði hún
stóru heimili af þeirri reisn og
metnaði, sem einkenndi allt hennar
líf. Fágaður smekkur og næm til-
finning fyrir hinu listræna inntaki
fór ekki fram hjá neinum. Í öllu
þessu stóð hún eins og klettur úr
hafinu.
Við héldum góðu sambandi og á
Ameríkuárum þeirra skutumst við
hjón af og til með þeim í afslöppun
til Flórída, oftast suður á Marco Isl-
and; jafnan ánægjulegir endurfund-
ir.
Þau komu heim frá Ameríku
1986, þegar Baddi varð síðasti for-
stjóri Sambandsins.
Hremmingarnar, sem umskiptun-
um fylgdu, gengu mjög nærri þeim
báðum.
Og árið 1991 greindist hann með
ólæknandi krabbamein. Þau ræddu
þetta opinskátt, fóru víða, reyndu
margt til að freista þess að tefja þá
þróun, sem við blasti. Lúlú sinnti
manni sínum af einstakri umhyggju
og natni, álagið var mikið. Við hjón
Í dag kveðjum við
Hilmar Biering, sem
lést í Reykjavík dag-
inn fyrir Þorláks-
messu sl. eftir erfið veikindi, tæp-
lega 81 árs að aldri.
Ég kynntist Hilmari barn að
aldri. Fyrir einskæra tilviljun fluttu
tvær fjölskyldur í nýreista blokk á
Framnesvegi 27 í Reykjavík árið
1957, mín fjölskylda og hans, og úr
spannst vinskapur sem enn varir.
Hildur, dóttir Hilmars, og ég vorum
átta ára gamlar þegar við kynnt-
umst og þá varð til vinátta sem hef-
ur haldið alla tíð síðan.
Ég gleymi aldrei viðmóti Hilmars
og Helgu, konu hans, í minn garð í
upphafi kynna okkar Hildar. Þegar
uppburðarlítil stúlka tók í sig kjark
og bankaði á dyrnar hjá Hilmari og
Helgu til að spyrja eftir nýinnfluttu
stelpunni tók Helga henni fagnandi
og bauð hana velkomna inn til
þeirra. Var það táknrænt fyrir sam-
skipti Hilmars og Helgu við mig
ávallt síðan og upp frá þeirri stundu
varð ég heimagangur hjá Hilmari
og Helgu og börnunum þeirra,
Hildi og Palla. Ég var alltaf vel-
komin og átti ómetanlegar stundir
hjá þeim og með þeim í gegnum ár-
in.
Náin vinátta þróaðist einnig á
milli heimilanna og var samgangur
mikill. Helga, Kristín, amma mín,
og Sigríður, móðir mín, sátu gjarn-
an saman í eldhúsinu og þá var
margt spjallað og mikið hlegið.
Hilmar Biering
✝ Hilmar Bieringfæddist í Reykja-
vík 23. desember
1927. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund
22. desember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík
7. janúar.
Jóladegi vörðum við
saman í mörg ár og
var þá farið í leiki og
allir skemmtu sér
saman. Árin liðu og
báðar fjölskyldurnar
fluttu úr húsinu en
vináttan hélst.
Hilmar var Reyk-
víkingur af gamla
skólanum, fæddur á
Laugavegi 6 og bjó og
vann í 101 lengst af
ævi sinnar. Hann var
fjölfróður, vel ritfær
og fékkst við blaða-
útgáfu á yngri árum. Þá fékkst
hann við ritstörf hin síðari ár og
skrifaði margvíslegan fróðleik úr
sögu Reykjavíkur. Hilmar var ein-
skært snyrtimenni; ávallt óaðfinn-
anlegur í klæðaburði, glæsilegur á
velli og kurteis í allri framkomu og
látbragði svo eftir var tekið. Það fól
þó ekki í sér innantómt glæsiyfir-
bragð, þvert á móti var hann jafnan
elskulegur og glettinn í bragði og
stríðnisglampinn í augunum ekki
langt undan. Enda með einstaklega
góðan húmor og alltaf til í að gera
grín að sjálfum sér.
Óaðskiljanlegur hluti af Hilmari
var og er Helga, kona hans. Þau
voru einhvern veginn alltaf eitt og
maður nefndi vart annað öðru vísi
en nefna hitt í leiðinni. Hilmar dáði
konu sína mjög. Í júní sl. lá hann
mikið veikur á sjúkrastofnun þegar
60 ára brúðkaupsafmæli hans og
Helgu nálgaðist. Hann sagði þá
börnum sínum að hann hygðist gefa
konu sinni demantshring í brúð-
kaupsafmælisgjöf og fól þeim að
velja hringinn fyrir sig þar sem
hann kæmist ekki sjálfur til þess. Á
brúðkaupsafmælisdaginn voru svo
gerðar ráðstafanir til þess að hann
gæti haldið upp á afmælið heima
með Helgu og fjölskyldunni og þar
færði hann Helgu sinni hringinn.
Þetta var í síðasta skiptið sem hann
kom heim. Þessi gjöf er í mínum
huga dæmigerð fyrir Hilmar eins
og ég þekkti hann alla tíð.
Elsku Helga mín, Hildur, Palli og
fjölskyldur. Ég færi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Hilmars Bi-
ering.
Kristín Ólafsdóttir.
Nú er nær hálf öld síðan Hilmar
Biering varð á vegi mínum, en hann
og fjölskylda hans bjuggu þá í sama
húsi og við á Framnesvegi 27.
Fljótlega urðu synir okkar þeir
Palli og Óli óaðskiljanlegir leik-
félagar og vinir og Sæunn dóttir
okkar sótti mikið til hinnar góðu
konu, hennar Helgu mömmu hans
Palla, eins og hún kallaði hana. Upp
úr þessu myndaðist góður kunn-
ingsskapur milli okkar Helgu, en
Hilmar sá ég rétt í stigaganginum,
þegar hann var á leið í eða úr
vinnu. Það var ekki fyrr en nokkr-
um árum seinna, þegar vinskapur
okkar Helgu var orðinn bæði mikill
og góður, að það var ákveðið að við
hjónin færum með þeim Bierings-
hjónum í sumarfrí, að ég kynntist
Hilmari að einhverju ráði. Þar með
var sagan sögð; órjúfanleg vináttu-
bönd mynduðust þetta sumar sem
aldrei síðan féll skuggi á. Eftir þá
ferð leið varla það sumar að við
færum ekki eitthvað saman í frí,
hvort heldur var innanlands eða ut-
an. Þó urðu ferðirnar heldur fleiri
til útlanda sem við undirbjuggum í
sameiningu, pöntuðum gistingu og
tókum bílaleigubíla og heimsóttum
draumastaði vítt og breitt í Evrópu.
Óhætt er að segja að fátt reynir
eins á samheldni, tillitssemi og góða
skapið og náin samvera á slíkum
ferðalögum, þar sem búast má við
ýmsu óvæntu, bæði skemmtilegu og
miður skemmtilegu eins og gengur.
Átti Hilmar ekki síst þátt í að allt
gengi snurðulaust fyrir sig, með
kurteisi og óaðfinnanlegri fram-
komu við hvern þann sem við höfð-
um samskipti við, og oft gat orðið
skrautlegt þegar málakunnátta var
af skornum skammti á báða bóga.
Áttum við því sameiginlega margar
ógleymanlegar minningar, sem við
rifjuðum æði oft upp á góðum
stundum hin síðari ár.
Hilmar fylgdist mjög vel með öllu
sem viðvék heims- og landsmálum
og þá sérstaklega borgarmálum,
þar sem hann var mjög vel heima,
enda starfaði hann í mörg ár á
Borgarskrifstofunum og þekkti því
innviði þar á bæ og var tengdur
bæjarmálum á margan hátt. Þar
fyrir utan var hann borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og var afar
fróður um sögu borgarinnar, ein-
stök hús, götur og fólk sem byggði
hana á árum áður. Var ómetanlegt
að vera með honum á gangi um
gamla bæinn og heyra frásagnir af
ýmsum atburðum sem hann mundi
um menn og málefni.
Hilmar var mjög vel ritfær og
eftir að hann eignaðist sína eigin
tölvu, skráði hann mikinn fróðleik
um Reykjavík, sem hann hafði safn-
að saman á litla miða í gegnum ár-
in. Tel ég slys að þessi skrif hans
voru ekki gefin út á bók til fróðleiks
og skemmtunar öðru fólki, því þar
er að finna eitt og annað áhugavert,
sem trúlega er ekki annars staðar
til á prenti, bæði um hús og atburði
í Reykjavík frá síðustu öld.
Eftir langvarandi veikindi fékk
Hilmar hvíldina daginn fyrir áttatíu
og eins árs afmæli sitt. Með þessum
orðum kveð ég kæran og góðan vin
og óska honum velfarnaðar á nýjum
stað. Að lokum sendi ég Helgu, sem
er mér betri en nokkur systir, og
afkomendum þeirra Hilmars, mínar
innilegustu samúðarkveðjur, en veit
að minning um góðan mann mun
veita þeim styrk í sorginni.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Leiðir okkar Hilmars lágu fyrst
saman haustið 1970 í Hagdeild
Reykjavíkurborgar. Þáverandi
borgarhagfræðingi, Sigfinni Sig-
urðssyni, hafði þá tekist að fá mig
til að taka launalaust leyfi í eitt ár
frá Fréttastofu Ríkisútvarpsins og
vinna að úttekt á atvinnumálum
höfuðborgarsvæðisins og næsta ná-
grennis og þá benti ekkert til, að
við Hilmar ættum eftir að verða
nánari vinir og samstarfsmenn.
Örlögin urðu á annan veg og „til-
viljanir“ innan þeirra marka leiddu
til þess, að ég var ráðinn borg-
arhagfræðingur frá og með 1. febr-
úar 1972 og þá um leið samstarfs-
maður Hilmars frá sama tíma, þótt
ekki væri það sérstaklega tekið
fram í ráðningarsamningnum.
Deildin var fámenn, en við bárum
gæfu til að vinna vel saman. Hilmar
var seintekinn, en traustur og lét
oft betur að koma sjónarmiðum sín-
um á framfæri í samræðum en inn-
an ramma talna með knöppum
skýringartexta. Það kom sér oft vel
fyrir mig, óþolinmóðan ungan mann
með takmarkaðan skilning á því
umhverfi, sem var að mörgu leyti
framandi, með sterkar embættisleg-
ar hefðir.
Í samskiptum okkar var ég oftar
þiggjandi en veitandi. Velvilji og
ljúfmennska einkenndu allt fas
Hilmars, að ógleymdri ákaflega
notalegri kímnigáfu, sem gaf til
kynna, að hann tók vel eftir öllu í
kringum sig. Hann hafði lent í
ýmsu mótlæti, áður en við kynnt-
umst, en unnið sig úr því með
stuðningi góðra vina, og greiðvikinn
var hann sjálfur. Mér líður ekki úr
minni, þegar hann kom að máli við
mig skömmu áður en ég gifti mig í
apríl 1974 og spurði, hvort ráðstaf-
anir hefðu verið gerðar til að taka á
móti heillaóskum og brúðkaupsgjöf-
um heima á meðan við, verðandi
hjónin yrðum fjarverandi vegna
vígslu og myndatöku. Hann sá, að
ég kom af fjöllum og spurði, hvort
hann mætti taka að sér móttöku-
hlutverkið. Mikið er ég feginn að
hafa getað brotið odd af oflæti mínu
í það sinn og tekið boðinu með
þökkum.
Við unnum saman í áratug að
Tjarnargötu 11 þar sem vesturgafl
Ráðhússins er og þaðan voru marg-
ar ferðir farnar með margvíslegan
póst og trúnaðarskjöl og þar við