Morgunblaðið - 20.05.2010, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
Nú er hann fallinn
frá langt, langt fyrir
aldur fram hann Skúli
frændi, góður vinur
og vinnufélagi í áratugi. Með Skúla
er genginn góður, hjartahlýr og
vinnusamur maður sem gott var að
eiga að, því bónbetri manni hef ég
aldrei kynnst. Ef einhver möguleiki
var á að hann gæti hjálpað gerði
hann það umsvifalaust og margir
voru þeir sem nutu þessarar hjálp-
semi hans. Skúli var góður sögu-
maður með yfirgripsmikla þekkingu
á mörgum málaflokkum. Afar sjald-
gæft var að koma að tómum kof-
unum hjá honum; einna helst ef far-
ið var að ræða knattspyrnu að
svipurinn varð fjarræn og hann
greinilega að hugsa um eitthvað allt
annað. Margar eru minningarnar og
góðar, bæði í starfi og leik. Fyrstu
minningarnar frá fullorðinsárunum
snúast um heilu næturnar við bíla-
viðgerðir á mismerkilegum jeppa-
bifreiðum í Lágmúlanum um og fyr-
ir 1980, til að komast á fjöll eða í
torfærur. Þá var oft glatt á hjalla.
Ekki eru þær fáar minningarnar úr
Stíflisdalnum þar sem hann undi
sér best við veiðar eða trjárækt, þó
að helst vildi hann vera í stærri
framkvæmdum. Alltaf var jafn gott
að koma til feðganna og Bitten og
síðar Bergrósar og barnanna í daln-
um, hvort sem var til að hjálpa til,
veiða eða bara til að fá kaffisopa og
spjalla.
Margar eru einnig minningarnar
úr samstarfinu hjá Ormsson en
hvað skemmtilegastar að vera á
töluverðum hraða á bíl um miðja
nótt í Þýskalandi eða Ítalíu og ekki
búnir að panta hótel.
Lífið er stjarna,
er ljómar um nótt,
hlær við sem snöggvast,
hrapar svo skjótt.
Er þá allt þrotið
við umskiptin hér?
Sólkerfahöfundur,
svaraðu mér.
(Kolbeinn Högnason.)
Elsku Bergrós, Ásdís, Ingibjörg
og Gummi, Kalli, Þóra og Eiríkur,
Guð veiti ykkur styrk í sorg ykkar.
Þorsteinn Björnsson.
Æðruleysi – sætta sig við það
sem við fáum ekki breytt. Þetta eru
orð sem koma upp í hugann þegar
hoggið er svo nálægt hjarta okkar
sem orðið er með sviplegu andláti
Skúla Karlssonar. Það er erfitt að
skrifa kveðjuorð til manns sem fell-
ur frá í blóma lífsins fullur orku og
lífi. En eins og hendi sé veifað er
hann tekinn burtu frá okkur og við
stöndum agndofa og hljóð hjá og
getum ekkert gert.
Það sem við þó eigum er minning
um góðan og ljúfan dreng og hún
verður ekki frá okkur tekin.
Það er til margs að minnast og
þakka fyrir samveru sem spannar
yfir 30 ár. Skúla kynntist ég þegar
mágkona mín, Bergrós, og hann
kynntust. Bergrós sem ekki var
mikið fyrir útilegur og þess háttar
stúss, fór allt í einu að hafa áhuga á
útilegum, ferðum um óbyggðir
landsins og hundum. Við uppgötv-
uðum þá að eitthvað mikið var að
gerast hjá henni og lífið að taka
breytingum. Skúli var kominn inn í
hennar líf og okkar. Árin sem á eftir
komu voru annasöm við fæðingar
barna þeirra, uppeldi og að hlúa að
fjölskyldunni. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum líf þeirra, alltaf
Hallgrímur Skúli
Karlsson
✝ Hallgrímur SkúliKarlsson fæddist í
Reykjavík 20. maí
1960. Hann lést 9. maí
á heimili sínu Bugð-
utanga 9 í Mos-
fellsbæ.
Skúli var jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni
í Reykjavík 18. maí
2010.
mikið um að vera.
Ferðalög áttu hug
og hjarta Skúla og
naut hann þess að
ferðast um landið sitt,
fjöll, jökla og óbyggð-
ir á hinum ýmsu far-
artækjum. Einnig
voru tíðar ferðir fjöl-
skyldunnar erlendis.
Þegar litið er um öxl
og hugsað um þau ár
sem við áttum með
Skúla stendur upp úr
mynd af stórum, hlýj-
um og góðum dreng
sem tók á móti fjölskyldunni með
opinn faðm. Hann bauð okkur vel-
komin og var höfðingi heim að
sækja, hvort sem komið var á heim-
ili fjölskyldunnar eða í sælureit í
sveitinni þeirra Stíflisdal. Þar undi
fjölskyldan sér vel við veiði í vatn-
inu og gróðursetningu trjáa og bara
naut samverunnar með fjölskyldu
og vinum. Ávallt voru allir velkomn-
ir og alltaf hlýja brosið og faðm-
urinn stóri.
Skúli tók sér margt fyrir hendur
um ævina og féll sjaldan verk úr
hendi. Hann naut þess sem hann
gerði og þau verk sem liggja eftir
hann sýna dugnað og mannkosti
hans. Þeir sem hann þekktu voru
stoltir af því að vera vinir hans.
Elsku Bergrós, Ásdís, Systa,
Gummi og afastrákurinn Skúli
Freyr, megi sá arfur sem bjó í lífs-
gildum Skúla verða ykkur hvatning
og leiðarljós áfram veginn sem
framundan er.
Tengdaforeldrum sínum var hann
einstaklega góður og umhyggju-
samur og vilja þau að komi hér
fram þakklæti þeirra til hans fyrir
allt og allt.
Það er hafsjór minninga sem fylla
hugann þegar hugsað er um Skúla
og það er gott að eiga þær til að
hugga sig við og reyna að sætta sig
við það sem við fáum ekki breytt.
Við Halldór og börn okkar þökk-
um þær stundir sem við áttum með
Skúla og kveðjum góðan dreng með
þakklæti og hlýju.
Sumarlína Pétursdóttir.
Boðskort í 50 ára afmælið hans
Skúla barst fyrir nokkru; afmæl-
isgjöfin innpökkuð og það átti að
gleðjast með Skúla og fjölskyldu
hinn 15. maí. Það varð ekkert af-
mælishóf þar sem Skúli er farinn í
ferð sem aldrei tekur enda og fjöl-
skyldan eftir heima í sorg.
Skúli var átta ára þegar ég
kynntist honum og honum leist ekk-
ert á mig svona til að byrja með. Ég
var þá væntanleg eiginkona bróður
hans sem hann dáði framar öðrum
og honum leist ekki á að ég var
rúmlega þremur árum eldri en
bróðirinn. En vinátta átti eftir að
verða á milli okkar með tímanum og
þó að leiðir mínar og fjölskyldu
hans ættu eftir að skilja var ég eftir
sem áður hluti af hans fjölskyldu.
Ég var síðast með fjölskyldu hans
heima hjá honum annan í jólum.
Þar mætti mér stór, sterkur og hlýr
faðmur Skúla. Mér finnst ég enn
finna fyrir faðmi hans nú þegar ég
kveð hann um sinn.
Sem ungur maður varð hann fyrir
mikilli sorg þegar æsku- og besti
vinur, Guðmundur Kvaran, fórst í
hörmulegu flugslysi í flugvél sem
þeir nokkrir félagar höfðu keypt
saman. Hugur Skúla stóð til að fara
í flugið, fyrst til gamans, en kannski
til framtíðar. Þarna varð þá enda-
punktur á því sviði.
Rúmum mánuði eftir lát Guð-
mundar bjargaði Skúli 10 manns-
lífum þegar þyrla frá Varnarliðinu
hrapaði við björgunarstörf á Mos-
fellsheiði. Þyrlan var að sækja slas-
aða úr lítilli flugvél sem hafði hrap-
að á heiðinni. Skúli var ásamt föður
sínum og bróður við litlu vélina og
horfðu þeir á þyrluna fara í loftið
með áhöfn, lækni og hina slösuðu.
Þegar ljóst var að þyrlan væri að
hrapa til jarðar geystist Skúli af
stað við annan mann á vélsleða að
staðnum sem ljóst var að þyrlan
myndi skella í jörðina. Faðir Skúla
sem á þessum tíma var í Rannsókn-
arnefnd flugslysa hafði sagt honum
hve áríðandi væri að rjúfa straum
við flugslys ef einhver væri í að-
stöðu til þess. Það var efalaust það
sem Skúli ætlaði að sjá til að gert
yrði. Við aðkomuna að þyrlunni var
bensín fljótandi, logar stóðu út úr
öðrum mótornum, flugstjórinn fast-
ur og gat ekkert að gert. Skúli
spurði hvar höfuðrofinn væri. Í Vísi
19. des. 1979 segir „Flugstjórinn
benti Hallgrími [Hallgrími Skúla] á
rofann og rauf hann þegar straum-
inn. Þar með tókst honum að koma í
veg fyrir, að eldur breiddist út í
þyrlunni, en vart hefði þurft um að
binda, ef eldur hefði blossað upp
innan um stórslasað fólkið.“ Skúli
var síðar heiðraður af Varnarliðinu
fyrir björgunina og einnig af skáta-
hreyfingunni, en Skúli var félagi í
Hjálparsveit skáta í Reykjavík á
þessum tíma.
Skúli átti miklu láni að fagna þeg-
ar hann og Bergrós Hauksdóttir
gengu í hjónaband. Eiga þau þrjú
börn og einn dótturson sem ber
nafn afa síns. Þar fór samhent fjöl-
skylda sem var Skúla allt.
Ég er viss um að margir taka vel
á móti Skúla í öðrum heimi. Þar
beið móðir hans, systir og bróðir
ásamt horfnum ættmennum og ást-
vinum
Takk, Skúli minn, fyrir allt.
Margrét (Magga).
Hann Skúli Karlsson er dáinn,
þetta fannst mér ótrúleg frétt, hélt
fyrst að maðurinn sem færði mér
þessa frétt hefði farið mannavillt,
við ætluðum jú að halda upp á
fimmtugsafmælið hans Skúla núna
á laugardaginn.
Það var ég sem fór mannavillt,
fattaði loksins að þetta væri hann
Eyvi, besti vinur hans Skúla vinar
míns að segja mér að hann Skúli
væri dáinn.
„Hann Skúli dáinn“, ég hafði ekki
frétt af neinu slysi, nei hann dó ekki
í slysi, hafði fengið hjartaáfall
heima hjá sér í gærkvöldi og dáið
um nóttina.
Hvurslags vitleysa er þetta eig-
inlega, hann Skúli að deyja úr
hjartaáfalli, fílhraustur maðurinn,
þetta er bara svo eitthvað ólíkt hon-
um Skúla.
Kannski er það satt sem sumir
segja að Guð sé kona, það er engin
leið að skilja þennan Guð.
Ég hringi í vinina, gömlu klíkuna
sem myndaðist fyrir margt löngu í
kringum hann Gumma Kvaran sál-
uga og hefur haldið hópinn í ára-
tugi, færi þeim fréttir sem ég trúi
varla sjálfur.
Ég virði fyrir mér vegginn í
stigaganginum heima, þar hefur
hún Sara mín hengt upp fjölskyldu-
myndir úr okkar 30 ára sambúð.
Ég rifja upp fimmtudagskvöld
fyrir rúmum 30 árum, ekkert plan-
að, Skúli kemur í heimsókn, vill fara
í Klúbbinn, Jónki slæst í hópinn og
við þrír förum í Klúbbinn, þar verð
ég svo lánsamur að kynnast henni
Söru minni, ægifagurri indverskri
prinsessu frá Afríku, við höfum ver-
ið saman síðan og ég fer að hugleiða
hvernig líf mitt hefði orðið ef Skúla
hefði ekki langað að fara í Klúbbinn
þetta kvöld.
Ég þakka frú Guði fyrir góðan
vin.
Skúli minn, ég þakka þér fyrir
samfylgdina og góðan vinskap öll
þessi ár, skilaðu góðri kveðju til
Gumma, þið þurfið samt ekkert að
fara að plotta frekari reunion alveg
á næstunni.
Elsku Begga, við Sara sendum
þér og krökkunum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guðbjartur.
Það er sterkur strengurinn sem
verður til milli tveggja stráka sem
alast upp í skjóli vináttu foreldr-
anna og nábýlis þeirra. Sá sem
þessi orð ritar man þegar snáðinn
kom í heiminn og bættist í þennan
skemmtilega og samheldna hóp
tveggja fjölskyldna sem umgengust
hvor aðra nánast daglega um
margra ára skeið. Heimilin stóðu
báðum fjölskyldunum opin eins og
þeirra eigin og samgangurinn var
mikill. Þótt svo samskiptin hafi
minnkað eftir að við komumst á full-
orðinsárin rofnaði aldrei strengur-
inn sem stofnað var til á uppvaxt-
arárunum. Í hvert einasta skipti
sem við hittumst var rétt eins og við
hefðum alltaf hist, rétt eins og opn-
að væri skrín fullt af djásnum.
Foreldrar okkar Skúla voru nánir
vinir og sérlega samrýmt fólk í alla
staði. Feður okkar gengu báðir til
liðs við Lionsklúbbinn Baldur á
sjötta áratugnum, en sá klúbbur
hefur gert sig gildandi við land-
græðslu um margra áratuga skeið.
Sælureiturinn Baldurshagi í Svart-
ártorfum við Hvítárvatn ber þess
glöggt vitni að þar voru sannir
frumkvöðlar á ferð sem vildu vinna
landinu gagn. Við Skúli fetuðum
báðir í fótspor feðra okkar og geng-
um til liðs við klúbbinn eftir að við
komumst á fullorðinsár. Þótt svo
aðkoma okkar að starfsemi klúbbs-
ins hafi verið mismikil í áranna rás
voru tilfinningar okkar beggja til
Baldurshaga sterkar og metnaður-
inn mikill um vöxt og viðgang svæð-
isins. Skúli sýndi það og sannaði að
hann var traustur og góður félagi
sem lét til sín taka á þessum vett-
vangi, ekki einungis í Baldurshaga
heldur einnig í Stíflisdal þar sem
þeir feðgar hafa lyft Grettistaki í
ræktun landsins.
Það er skarð fyrir skildi við
ótímabært fráfall Skúla Karlssonar.
Dugnaði hans og elju var við brugð-
ið, enda aldrei slegið slöku við í
þeim verkefnum sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann byggði upp
traust og gott fyrirtæki og gat sér
góðan orðstír meðal viðskiptafélaga
sinna þar sem hann sýndi að hægt
var að ná góðum og umtalsverðum
árangri með þrotlausri vinnu, dugn-
aði og eljusemi.
Ég og aðrir félagar Skúla úr
Lionsklúbbnum Baldri þökkum
Skúla samfylgdina og hans mikil-
væga framlag til hugðarefna klúbb-
félaganna. Skúla verður sárt sakn-
að, við minnumst hans með virðingu
og þakklæti í huga. Við sendum föð-
ur hans og félaga okkar innilegar
samúðarkveðjur, sem og Bergrósu
eiginkonu hans, börnunum og
barnabarninu. Minningin um góðan
félaga og vin lifir.
Ásgeir Eiríksson.
Það var dapurt að frétta ótíma-
bært fráfall Skúla Karlssonar. Það
kom yfir mig sama tilfinning og
þegar mér voru færðar fréttir af
andláti sameiginlegs vinar okkar
Skúla mörgum árum áður. Tvö
skörð í vinahópinn, alltof snemm-
bær. Í fyrstu reiddist ég innra með
mér og skammaðist yfir því að Skúli
hefði ekki farið vel með sig, unnið of
mikið og ekki gert nóg fyrir sjálfan
sig. Fljótlega hvarf þessi hugsun og
ég rifjaði upp vináttu okkar Skúla
og örlæti hans. Margar af góðu
minningum mínum frá æskuárunum
tengjast samverustundum með hon-
um. Skúli var afar rausnarlegur og
gjafmildur drengur. Á æskuárum
okkar hafði hann aðstöðu og mögu-
leika – og hann gaf okkur félögun-
um óspart af þeim – ferðirnar í
Þórsmörk á Unimognum, samveran
í Stíflisdal, veiðiferðirnar, sjóskíðin,
snjósleðar, fjórhjólin, jeppaferðirn-
ar og fleira. Þessu hefði ég ekki átt
kost á ef ekki hefði verið vegna vin-
áttu hans og rausnarskapar. Í okkar
vinasambandi var það hann sem
gaf. Ég man ekki eftir að hafa gefið
honum neitt nema nærveru mína
sem ég hafði þó á tilfinningunni að
hann kynni að meta. Skúli var afar
traustur vinur og þjónustulundaður.
Hann var alltaf boðinn og búinn að
bjóða fram aðstoð ef einhver þurfti,
þannig eru sumir og þannig munum
við hjónin ávallt muna Skúla.
Á fullorðinsárum héldum við sam-
bandi, vinahópurinn, og hittumst ár-
lega – síðast hjá Skúla og Bergrósu.
Þar var að sjálfsögðu rausnarlega
boðið eins og venjulega. Skúli ætlaði
að halda upp á 50 ára afmælisdag-
inn sinn nú í maí – nú er hann far-
inn að hitta vini sína og ættingja
sem farnir eru úr þessu jarðlífi og
ég er öruggur um að Guðmundur
vinur okkar tekur á móti honum.
Elsku Bergrós og börn, við Malla
biðjum Guð að hughreysta ykkur.
Vinarkveðja,
Gunnlaugur og Málfríður.
Vina- og kunningjahópurinn okk-
ar er stór. Enn og aftur er skarð
höggvið í þennan hóp. Við fengum
þá harmafregn mánudagsmorgun-
inn 10. maí að þú hefðir orðið brák-
vaddur kvöldið áður. Sú tilfinning
sem helltist yfir okkur er hörmuleg
og þín er sárt saknað.
Áhugamál tengja þennan góða
hóp saman. Þar fórst þú fremstur í
flokki með skipulagningu ferða á
vélsleðum á vetrum eða á fjórhjól-
um á sumrum og fram á haust. Oft-
ar en ekki voru Glaðheimar, skáli
okkar í Jökuldölum, miðpunktur
eða viðkomustaður í þessum ferð-
um. Við vitum að þér var annt um
Glaðheima eins og öðrum vina okk-
ar. Þar höfðu allir hlutverk, allt frá
því að bera á blettinn til stærri
tæknilegra verka. Þar varst þú á
heimavelli. Ósérhlífinn og duglegur
forkur, úrræðagóður með lausnir
sem dugðu.
Við þökkum samverustundirnar
sem við áttum í hjólferðum á há-
lendinu, sleðaferðirnar í Glaðheima
og góðar stundir í Stíflisdalnum þar
sem rennt var fyrir bleikju og hún
grilluð á kvöldin.
Kæri vinur, það hefur verið
höggvið stórt skarð í hópinn okkar
og ferðirnar verða ekki samar. Við
vottum Bergrós, börnunum þínum,
Ásdísi, Systu og Gumma, dóttursyn-
inum Skúla Frey innilega samúð
okkar. Vertu sæll, kæri vinur, og
hvíl í friði.
Guðmundur Jónsson,
Lilja Guðrún Halldórsdóttir,
Páll Helgi Guðmundsson
og Guðleif Guðlaugsdóttir.
Það voru sorgartíðindi sem bár-
ust að kvöldi 9. maí. Skúli vinur
okkar hafði dáið um kvöldið. Ég
vildi ekki trúa þessu, þetta gat ekki
verið að gerast. Mikil sorg og reiði
út í þetta ósanngjarna áfall tók
völdin. Það var ekki mikið um svefn
þessa nóttina, maður hugsaði margt
og spurði sig af hverju maður á
besta aldri væri tekinn frá okkur,
við sem áttum eftir að bralla heil-
mikið saman, en engin svör. Það er
á svona stundum sem maður verður
vanmáttugur og bugaður. En við fé-
lagarnir vorum einmitt búnir að
vera að tala um okkar á milli hversu
kátur og glaður þú hefðir verið und-
anfarna mánuði og duglegur við að
taka þátt í ferðum okkar í vetur og
nú síðast ferð okkar vestur í Laug-
arás, þar var góður hópur manna
sem áttu saman enn eina góðu ferð-
ina. En ljósið í myrkrinu er allar
þær góðu minningar sem við áttum
saman í leik og starfi. Þær eru til
endalausar margar skemmtilegar
sögur af þeim tímum og mundi
rúma heilu bókaflokkana ef ritað
væri. Það verður sárt að koma í
Storm í kaffisopa og þú ekki á sín-
um stað eins og þú varst alltaf, þá
meina ég alltaf. En á þeim fundum
þar voru rædd öll heimsins vanda-
mál og leyst úr þeim og ferðir inn-
an- jafnt sem utanlands og uppá-
komur skipulagðar, þetta var og
verður miðpunktur alheimsins. Þau
voru nokkur orðatiltækin sem rifj-
ast upp í minningunni sem þú hafð-
ir, eins og „það er eitt sem ég skil
ekki af hverju er þetta ekki gert
svona eða hinsegin o.s.frv. En það
var það skemmtilegasta að þú fórst,
held ég megi segja, aldrei sömu leið
HINSTA KVEÐJA
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Með þessum orðum viljum
við starfsmenn þínir kveðja þig
með virðingu og þakklæti.
Atli, Birgir, Haraldur, Jón,
Kristján, Kristín og Nikulás.